Zonder er verder over na te denken, stelde ik mijn neefje de volgende vraag. Als je één ding zou moeten kiezen waar de overheid flink op kan bezuinigen, wat zou het dan zijn? Zonder alternatief blijft het probleem immers bestaan. Nadat nog eens benadrukt was dat bezuinigen op de toekomst toch echt niet slim is, moest hij toegeven dat hij het eigenlijk niet wist. Als je niet verantwoordelijk bent voor de gevolgen is het natuurlijk makkelijk klagen.

Ik ben geen politiek genie, maar één ding is voor mij duidelijk. Het is veel makkelijker (lees: laffer) om te bezuinigen op de mensen die in een periode zitten die jij al lang voorbij bent. Waarom wordt de ouderen een hand boven het hoofd gehouden? Misschien omdat dat een levensfase is die de huidige politici dichterbij zien komen. De vraag “Wat als ik straks oud ben?” is veel belangrijker dan “Hoe gaat deze investering zich terugverdienen?”.

Het ergste is dat de (toekomstige) ouderen er ook geen profijt van hebben. Ik kende iemand die negen jaar wenste om zijn dood, terwijl hij elke maand €900,- aan pillen vergoed kreeg om hem in leven te houden. De technologie en gezondheidszorg zijn in staat iemands leven eindeloos uit te rekken, dus waar leg je de grens? Ethische dilemma’s oplossen is lastiger dan studenten korten. Voor mij is het wachten op een politicus die écht moeilijke vragen durft te stellen.