En dat komt goed uit, want de Borrel van Van der Waals viert haar lustrum. Daar ben ik dus bij! Ik kan deze week iedere middag mijn dorst lessen met een heerlijk speciaalbiertje, om vervolgens de dag erna mijn eventuele nadorst opnieuw te kunnen stillen met een ander speciaalbiertje.

De vraag is natuurlijk of er een punt komt waarop nadorst niet meer te verhelpen is met het goedje wat aanvankelijk de dorst zo goed wegjoeg. Een kleine nadorst is zo weggedronken, maar een grotere nadorst gaat vaak toch gepaard met enkele andere verschijnselen behorend bij het drinken de dag ervoor. Denk hierbij aan hoofdpijn en het gevoel alsof je maag net een menigte Mexicaanse tequila op bezoek heeft gehad.

En alhoewel ik helaas precies weet hoe het voelt als je maag het niet eens is met haar bezoekers, toch weerhoudt die gedachte mij zelden van het creëren van meer nadorst de volgende ochtend. Doorzettingsvermogen noemen ze dat. Nee, eigenlijk heb ik dat helemaal niet.

Als je bier drinken zou vergelijken met hordelopen, dan doe ik mijn uiterste best om over de eerste horde heen te springen. Totdat mijn voet blijft haken en ik met mijn gezicht zo hard op de grond knal dat de schaal van Richter zelfs uitslaat. Dat verklaart waarschijnlijk de hoofdpijn de dag erop… Terwijl ik dan toch weer opsta en mezelf naar de tweede horde kruip, zie ik de meesten voor mij al moeiteloos over de tweede horde zweven. Slechts een enkeling heeft bij die horde een keukentrapje nodig, maar voor mij zou de zevende horde voelen als de finish. Dit wordt een zware, maar mooie week. Al dat gepraat over dorst, ik krijg het gevoel dat ik iets moet gaan drinken!