Slechts kort en onvolledig kan ik de verdiensten van Hans van Duijn hier belichten. Tien jaar rector aan een universiteit. Weinigen hebben die prestatie geëvenaard. Aan onze universiteit nog niemand. Veel mensen zullen zijn naam voor altijd -en terecht- verbinden aan het Bachelor College en de Graduate School.

Onderwijsvernieuwingen die onze opleidingen een stuk aantrekkelijker hebben gemaakt, wat ervoor heeft gezorgd dat onze studieresultaten tot de beste van Nederland behoren. Onze instroom is er aanzienlijk door vergroot.

Op het gebied van onderzoek was excellentie het sleutelwoord. Recente successen in toegekende grants van NWO en ERC, ons eigen Impuls-programma voor onderzoekssamenwerking met de industrie; het zijn er sprekende voorbeelden van. De komst van het instituut DIFFER van FOM naar onze campus is een tastbaar resultaat en een erkenning van de kwaliteit van de TU/e. Het zijn slechts enkele van de vele wapenfeiten.

Naast de palmares van zijn verdiensten is zeker ook zijn stijl een opmerkelijk fenomeen. Want hoewel Hans van Duijn altijd de waardigheid van het ambt streng in acht nam was hij het prototype van de no-nonsens Rotterdammer.

Een Rotterdammer met een Eindhovens hart. Een contradictio in terminis? In zijn geval wonderbaarlijk genoeg een tegenspraak die heel acceptabel is gebleken. Ik verwijs daarbij naar een citaat van enkele studenten die ik in mijn eerste weken bij de TU/e vroeg naar wat zij van de rector vonden. "Oh, die strenge man waarbij het goed toeven is.”

De contrapunt maakt muziek spannend en aantrekkelijk. Zo ook deze tegenspraak in Hans van Duijn. Gemoedelijk als een zuiderling, streng als een ouderling. Dat maakt hem interessant en geliefd bij hen die met hem hebben gewerkt. Maar hoeveel mensen kennen überhaupt iemand uit het College van Bestuur? De rector waarschijnlijk nog het beste.

Op 30 april is de Dies van de universiteit en dan vindt ook het officiële afscheid van Hans van Duijn plaats en de intrede van onze nieuwe rector Frank Baaijens. Officieel in de namiddag in de Catharinakerk.

Echter op dinsdag 28 april  is in de middag in de Blauwe Zaal van het Auditorium een informeel afscheid gepland voor de interne universiteitsgemeenschap. Dat wordt een afscheid door studenten, door het CvB, door mystery guests van buiten, met een knipoog, waarbij die steeds zo gekoesterde waardigheid eens flink op de hak wordt genomen en op een heel bijzondere wijze zijn voorliefde voor voetbal niet onopgemerkt voorbij zal gaan.

Als eerbetoon aan deze markante figuur uit de geschiedenis van de TU/e zou ik diegenen die hiertoe in de gelegenheid zijn, willen oproepen om dat ‘afscheid met een lach’, bij te wonen. Een universiteitsgemeenschap die hem uitzwaait heeft hij wel verdiend, zo lijkt me.