Toen onlangs het Tuna-festival in Eindhoven plaatsvond, kon je van tijd tot tijd diezelfde sfeer van opgewektheid en optimisme voelen. Veertig tuna-gezelschappen streden op de Eindhovense Markt welke de beste groep was, passend in de tuna-traditie. Intussen trokken ze door de stad en brachten bij menig terras een serenade.

De tuna-traditie is in de middeleeuwen in Spanje ontstaan. Een tuna is een groep studenten die in die tijd van universiteit naar universiteit trok om bij verschillende leermeesters zowel een ambacht te leren alsook wetenschap gedoceerd te krijgen. Zij zongen dan in de steden voor eten en onderdak. En omdat het toen een gezelschap jonge mannen betrof dat bovendien ook nog eens goed kon zingen, kwam het regelmatig voor dat een jonge vrouw de verleiding van zang en jeugd niet kon weerstaan. Niet zelden bleef ze met een gebroken hart achter terwijl de groep verder trok.

Dit oerprincipe van de tuna-traditie geldt al lang niet meer, maar een homeopathische verdunning van deze aspecten speelt tegenwoordig wel degelijk nog mee. Ik mocht de opening en de sluiting van het festival doen. Bij zoveel muzikaal enthousiasme moest ik onwillekeurig terugdenken aan een mooi Duits gezegde: Dort wo man singt, da setz dich ruhig nieder, denn böse Menschen haben keine Lieder.

In de kern is die vertrouwdheid waar het ook bij een universiteitsgemeenschap om draait. Verbinding maken tussen mensen, een vertrouwde omgeving scheppen, een gevoel van saamhorigheid oproepen, een stimulerende competitieve instelling, kleinschaligheid bieden, naast vakkennis ook een brede blik ontwikkelen door het toepassen van de muzen.

Misschien wekt het horen van de stem van een jong iemand en de harmonie van mooie samenzang wel de weemoed op van je eigen innerlijke stem naar het verlangen naar harmonie en perfectie. Daarom gaan we zo graag met de muziek mee!