Aan buitenstaanders vertel ik trots dat óns hoofdgebouw het meest duurzame gebouw van de wereld is. Tot nu toe liet ik daar het woordje ‘onderwijs’ bij weg. Wist ik veel. Op welke lijst of op welke positie het gebouw dan ook precies gerangschikt staat, innovatieve (binnenshuis)architectuur mag altijd rekenen op mijn waardering. Maar over de combinatie ‘moderne architectuur’ en ‘het nieuwe werken’ maak ik me een beetje zorgen.

Mijn zus vertrekt bijvoorbeeld altijd een uurtje eerder naar haar werk op weg naar zo’n moderne werkomgeving. Want wie niet vroeg is, is te laat. En als ik aan het, eveneens indrukwekkende, MetaForum denk, waar het zelfs op maandag na de tentamenweek nog zoeken is naar een plekje, kijk je er toch wat praktischer naar. Hadden ze al die grote gapende gaten niet gewoon moeten volplempen met meer werkplekken?

Eigenlijk had ik überhaupt niet verwacht nog student te zijn in het Atlas-tijdperk. Ik ben het echter nog steeds, dus moet ook ik in 2019 mee verhuizen en ben daar zelfs zijdelings bij betrokken als het gaat om de digitalisering van het nieuwe werken. Dat begon met veel papier en het enthousiast afvoeren van boeken. Want het gebouw Atlas heeft natuurlijk niets met dikke naslagwerken.

In de Griekse mythologie was Atlas een van titanen. Voor eeuwig moest hij het hemelgewelf op zijn schouders dragen. Daar is heel wat uithoudingsvermogen voor nodig. Ik hoop dat het gebouw met de naam van die illustere Griekse held, die naam eer zal aandoen. Houden de schouders onder dit duurzaamste der duurzame onderwijsgebouwen het in de toekomst uit onder de druk van naar een werkplekje zoekende gebouwgebruikers en de nog altijd aanzwellende studentenstromen? Hopelijk wennen we snel aan het moderne werken en studeren in deze herboren titaan.