De route voelde al snel als een zoektocht naar meer. Meer dan de lantaarnpalen met externe LED-verlichting en de sporadische klanken om je op weg te houden. Het werd nadrukkelijk verboden om van het drassige padje af te gaan. En dat terwijl het blauwe licht in de verte zo veelbelovend leek. Wat ‘gewoon’ het Pullmanhotel bleek te zijn.

Blijkbaar ben ik kritischer geworden. Of cultuur-barbarischer, waardoor de nuance en diepere betekenissen compleet aan me voorbijgingen. Zo heb ik bijvoorbeeld niks meegekregen van het sociale IGNITE lichtkunstwerk. Misschien lag het ook aan de temperatuur, ik blijf tenslotte een Koumans.

Gek genoeg kijk ik tijdens GLOW altijd uit naar het geluidsgebruik. Een kenner kan vast zeggen wat er voor jongens onder de waterdichte vuilniszakken hangen. Het moet wat kosten om in de open ruimte van die dikke en diepe sounds te produceren. Er hangt elk jaar zoveel potentie in de lucht, maar meestal loopt de muziek altijd op naar een hoogtepunt dat er nooit zal komen. In plaats daarvan begint de spanningsopbouw van voor af aan voor de volgende lichting voorbijgangers. Altijd weer hetzelfde liedje.

Daarentegen waren de Lichttoren en het klassiekertje op de kerk meer dan de moeite waard. Die zaten qua licht/geluid-combi perfect in elkaar en de bewegende lichtpixels sloten naadloos op de gevels aan. Het was het formaat spektakel waar ik onderweg veel vaker tegenaan had willen lopen.

Aankomende zaterdag zit ik in het Philips Stadion voor de extra lichtshow. Naar verluidt juist een tikkeltje teveel sensatie. Wellicht precies waar ik op zoek naar was. De GLOW-week hiermee mogen afsluiten klinkt me daarom als muziek in de oren. En dat op de plek waar PSV al het hele seizoen loopt te shinen. Volgens mij wordt GLOW gewoon weer een topshow.