Het aannemen van meer personeel, zowel op wetenschappelijk als ondersteunend vlak, is begrijpelijkerwijs de belangrijkste remedie tegen de alsmaar oplopende werkdruk. Ook binnen onze universiteit klinken de verhalen over overbelasting en over diensten die met stevige uitvalcijfers kampen. Dinsdag werd bekend dat minister Dijkgraaf nu structureel - dus elk jaar weer - 200 miljoen euro beschikbaar stelt om onder meer dat binnenhalen van extra personeel mogelijk te maken.  

De grote vraag is echter waar we die mensen vandaan gaan halen, waarbij moet worden aangetekend dat de TU/e niet de enige instelling is die daar extra geld voor krijgt. Ook vanuit Delft, Enschede, Groningen, Amsterdam en al die andere universiteitssteden worden de recruiters op pad gestuurd. Dan laat ik dat zwarte gat waar heel veel personeel in verdwijnt en dat ‘het bedrijfsleven’ heet nog maar even buiten beschouwing.

En als begin juni in de voorjaarsnota dit kabinet toezegt onze schaalsprong-ambitie financieel te willen ondersteunen, wordt die vraag alleen nog maar urgenter. In een soort variatie op het Zwitsers-gezegde zei collegevoorzitter Robert-Jan Smits daar een half jaar geleden dit over: “No money no party”. Maar als we van Mark Rutte en consorten die extra centjes krijgen voor dat feestje moeten we de komende jaren heel wat mensen gaan uitnodigen om het mee te komen vieren.

Maar ja, het begint natuurlijk met het geld (is het ooit anders?) en ondertussen bewandelt de universiteit allerlei andere paden die er ook toe moeten leiden dat de druk wat van de ketels gaat. Denk aan een grote diversiteit aan interne opleidingen, aan de komst van hybride docenten, aan ondersteuners die onderzoekers bijstaan bij grote projecten zodat die zich vooral kunnen richten op de inhoud, aan nog meer focus op werving en het aanstellen van extra recruiters en ook zoiets als het Irène Curie Fellowship-programma. Het zal een mix van acties en initiatieven moeten worden, maar ook dan zitten er nog steeds veel vissers aan de rand van dezelfde vijver.

Overigens zijn er sinds kort op onze campus echt paden te bewandelen die je kunnen helpen aan wat rust en reflectie: de WorkWalk. Volgens de initiatiefneemster daarvan, ID-promovenda Ida Damen, die Cursor er begin 2019 over sprak, een ideale manier om je werknemers buiten de gebouwen te krijgen en ze vitaal te houden. Maar zie het vooral ook als een mooie gelegenheid om de boel even de boel te laten en wat te ontspannen. En wie weet zie je tijdens je tochten over de campus ook nog ergens een verdwaalde Zwitser rondlopen, die nog geen emplooi heeft.