Op onze Facebookpagina ontbrandde maandag een verbale stammenstrijd over deze kwestie en dat kwam voor mij toch wel uit de lucht vallen. Oké, parkeren op de campus is voor onze medewerkers altijd al een heikel onderwerp geweest dat op veel belangstelling mag rekenen. Maar in de reacties die nu geplaatst werden (‘Parkeren, parkeren en nogmaals parkeren!’), proefde je tussen de regels door de frustratie van medewerkers die gelijk Odysseus geregeld een parkeerdwaaltocht over het terrein moeten maken. En dat, terwijl ze bij het betreden van het terrein bij de slagboom eerst twee euro hebben moeten aftikken bij die eenogige cycloop - de detectiecamera. Parkeergeld dat ooit cynisch werd omschreven als een ‘naar-je-werk-komen-boete’.

Toch had ik verwacht dat goede sportaccommodatie voor onze studenten en medewerkers ook door die laatste groep het meest gewaardeerd zou worden. Dat het bij studenten op veel bijval kan rekenen lijkt me een inkoppertje, maar waarom lijken de medewerkers zoveel meer waarde te hechten aan die extra vierkante meters asfalt om ’s morgens je blik te stallen? Komt dat alleen voort uit die parkeerfrustratie, of hebben ze geen tijd om van de sportfaciliteiten gebruik te maken ('druk, druk, druk'), sporten ze überhaupt niet, of zijn ze aangesloten bij burgerclubs en hebben ze er daardoor geen behoefte aan? 

Ik weet niet of directeur Wim Koch van het Sportcentrum hier al eens onderzoek naar gedaan heeft, of dat ik er wellicht helemaal naast zit voor wat betreft het aantal sportende medewerkers. Daar moeten we met Cursor maar eens wat dieper induiken. Het laat wel zien dat op deze relatief kleine campus waar we dagelijks met z’n allen studeren, werken, wonen en ontspannen, de belangen soms zeer tegengesteld kunnen zijn.