Bij de afsluiting van de Dialoogsessie over de koers van de TU/e richting 2030, dinsdagmiddag in de collegezaal van Flux, wees Mengelers zijn publiek nadrukkelijk op de veranderende academische wereld. Sneller en ingrijpender dan we uit het verleden gewend zijn, zo betoogde hij. “Waar staat de TU/e over twaalf jaar, of nog sterker: bestaat onze universiteit dan nog?” Hopelijk was dat geen retorische vraag.

Wie tien jaar terug de TU/e verliet, zal nu moeite hebben die nog te herkennen. Niet alleen vanwege alle bouwactiviteiten die er hebben plaatsgevonden, maar ook door de spanning die op de organisatie is komen te staan en die in toenemende mate leidt tot meer werkdruk. Het is het resultaat van een complexe mix van externe en interne factoren. Om de werkdruk te beteugelen presenteerde het College van Bestuur deze ochtend een Plan van Aanpak.

Maar kun je als universiteit nog voldoende zelf sturen in een wereld waar het onderwijs zich van de campus verplaatst naar online, waar studentenstromen wereldwijd rondcirkelen en waar de slag om onderzoeksgeld zich steeds vaker afspeelt binnen Europese arena’s? Dat leek de waarschuwing die Mengelers dinsdag wilde meegeven aan degenen die na hem aan het stuur zitten.

Deze week legde onze columnist Boudewijn van Dongen voorzichtigjes de bijl aan de wortel van ons nieuwe onderwijsmodel, het Bachelor College. Al die keuzevrijheid bij de samenstelling van het curriculum was de belangrijkste oorzaak voor de toenemende werkdruk onder de WP’ers, zo verklaarde hij. Uit de presentatie van dinsdag blijkt echter dat onze universitaire bestuurders juist veel heil zien in individuele leertrajecten.

Kortom, we are living in interesting times. Op Wikipedia kwam ik er achter dat deze cynische Engelse uitdrukking is afgeleid van een Chinese vervloeking…