Iedereen in de westerse wereld was de afgelopen dagen vol van het moedige optreden van Marina Ovsjannikova, die maandagavond met gebruikmaking van wat teksten op een vel papier de nieuwsbubbel van Poetin voor even wist door te prikken. Zo simpel en zo 1.0 kan het soms zijn. Al valt te vrezen voor de gevolgen die de medewerkster van de Russische staatsomroep hiermee over zichzelf heeft afgeroepen.

Het bericht dat Observant dinsdagmiddag publiceerde mag dan van een totaal andere orde zijn, het maakt wel duidelijk dat ook hier mensen die het niet eens zijn met wat gepubliceerd wordt, over kunnen gaan tot acties die wel enige gelijkenis vertonen met wat zich in Rusland afspeelt. Waar de discussie in Maastricht precies over gaat kan iedereen inmiddels weer zelf lezen op de site van Observant, maar dat een partij die daarin niet haar gelijk haalt, uiteindelijk kiest voor de optie ‘cyberchantage’ is diep triest.

Ook Rianne Letschert, de Maastrichtse collegevoorzitter, reageerde verontwaardigd op de DDos-aanval die Observant de site snoerde. Letschert: “Dat een onafhankelijk universiteitsblad wordt platgelegd, raakt de vrijheid van pers en van meningsuiting. Daar nemen we als College van Bestuur afstand van. Als je het ergens niet mee eens bent, als je van mening verschilt, dan voer je op een respectvolle manier het debat. In een dialoogsessie of via de krant/site met open brieven, maar je gaat niet een website uit de lucht halen.”

Eind vorig jaar raakte ik als hoofdredacteur ook verstrikt in een online discussie, waar je eigenlijk al aan het begin ervan weet dat je er samen niet uit gaat komen. Niet iedereen schikt zich dan in het adagium: ‘We agree to disagree’.

Ergens tijdens het op en neer gaan van mailtjes, waarin de toon steeds grimmiger werd, kreeg ik de vraag voorgelegd of ik het leuk zou vinden wanneer de persoon waar ik de discussie mee aan het voeren was, mij eens zou hacken en persoonlijke gegevens van mij en mijn familie zou delen via social media. Deze collega, want hij is werkzaam aan de TU/e, beroemde zich er zelfs op een gecertificeerd hacker te zijn. Dat kon ik zelf opzoeken, deelde hij me fijntjes mee.

Ik wees hem er vervolgens op dat wat hij me gemaild had wel zeer dicht op de grens van een bedreiging zat. Nou nee, mailde hij me terug, dat had ik toch verkeerd geïnterpreteerd, hij had het vooral aan me gepresenteerd als een interessant gedachtenexperiment. Nou sorry vriend, maar dit soort experimenten rangschik ik onder het kopje ‘cyberchantage’.