Een scala aan de bekende en ook zeker minder bekende studententeams presenteren zich in een georganiseerde chaos van flyers, banners en enthousiaste verhalen. De interesse lijkt groot, maar ergens wringt het. Het is alsof iedereen interesse toont maar wanneer het moment daar is om echt betrokken te raken, blijft het stil. Het is de overvloed aan mogelijkheden die het voor studenten lastig maakt om de juiste keuze te maken.

Het zet me aan het denken. De keuze is overweldigend: overal wordt gesmeekt om nieuwe aanwas. Er zijn carrièregerichte evenementen waarbij elk studiegebied zijn eigen parade van mogelijkheden biedt, studentenconsultants die je graag een voorproefje van de flitsende lifsetyle van de Zuidas-consultant willen geven en studententeams die zich op technologie en innovatie storten.

Daarnaast zijn er ook de talloze verenigingen, allen met eigen besturen en commissies, die je sociale leven en netwerk een boost kunnen geven. Maar het is moeilijk om de overvloed aan promotie en beloften niet met een vleugje cynisme te bekijken. Het is niet alleen de hoeveelheid opties die het lastig maakt; extracurriculaire activiteiten kosten ook tijd. Tijd die je misschien wel zou moeten gebruiken om te studeren.

Dat de studiedruk al hoog is, hoeft niet meer gezegd te worden. Helaas lijkt deze verder opgevoerd te worden door de dreiging van – ik kan het in dit verhaal niet onbenoemd laten – de langstudeerboete. Ik geef eerlijk toe dat ik zelf vaak extracurriculaire activiteiten voorrang heb gegeven. Begrijp me niet verkeerd; ik heb er absoluut geen negatief gevoel bij. Het heeft me gevormd, me verder leren kijken en enorm veel ervaringen rijker gemaakt. Ik zou het iedereen aanraden die de kans krijgt om zich ergens in vast te bijten. Toch denk ook ik vaak dat het wel lekker was geweest als ik wat meer studiepunten had gehaald.

Enfin, ik ben benieuwd naar de mening van mijn vrienden. We delen de verbazing over de drukte in Atlas en blikken terug op onze beslissingen om óók die drukte en chaos op te zoeken. Dat is ook de reden hoe we elkaar zo goed hebben leren kennen. We bespreken de afwegingen die we toen maakten, de keren dat we moesten kiezen tussen studeren of toch meedoen aan alles wat er te beleven viel buiten de collegebanken.

Langzaam loopt de pauze ten einde, en zo ook de drukte rond de stands van de studententeams. De eerder zo enthousiaste menigte sijpelt weg richting de collegezalen, terwijl de interesse in de studententeams vluchtig lijkt. We staan op en lopen mee met de stroom. "Nou," zegt een van mijn vrienden met een grijns, "zij kiezen tenminste wel voor hun studie." We lachen. Er is zoveel mogelijk buiten het studeren, maar voor nu richten we ons weer op de boeken.