Al snel leerde ik van de oudere studenten meer dan ik had verwacht. 's Ochtends werd ik uit bed gehaald om samen met een kop koffie het ochtendjournaal te kijken. Twee koppen koffie later begon "Nederland in Beweging", en wist iedereen dat het tijd was om te gaan studeren. Zo groeide ik steeds meer in het ritme van het huis, en merkte ik hoe vanzelfsprekend het was om deel te worden van het leven daar.  

Op een avond klopte een van mijn huisgenoten op mijn deur met de vraag of ik zin had om mee te gaan hockeyen. Hoewel ik al maanden niet meer op het veld had gestaan, zei ik impulsief ja. Vanaf dat moment trainde ik elke woensdag en zondag mee en sloot ik me al snel aan bij het team, hetzelfde team waar ik nu nog elke week mee hockey. 

Helaas werd ons huis aan het einde van het jaar verbouwd, zonder plaats voor studenten na de renovatie. Het was al lange tijd bekend dat ons huis weg moest; de tijdelijke huur was ook de reden dat ik er als broekie tussenkwam.  

Dit was niet slechts een persoonlijk probleem; het weerspiegelt een bredere trend in Eindhoven. Steeds meer studentenhuizen in het stadscentrum verdwijnen, vaak om plaats te maken voor luxe appartementen of commerciële ruimtes. De karakteristieke panden boven de winkels, ooit het domein van studenten, worden onbereikbaar. Tegelijkertijd worden we verwezen naar onpersoonlijke studentenflats op de campus of bij het station, grote complexen met flitsende namen maar zonder ziel.  

Nu, vier jaar later en wat jaartjes verder in mijn studie, geniet ik vaak van de rust van een eigen kamer. Maar het is juist de combinatie van die rust en het samenwonen die een studentenhuis zo bijzonder maakt. Samen koken, studeren of gewoon spontaan een avond verhalen delen zijn de momenten die een studentenhuis echt laten leven.  

Die sociale interacties zijn een onmisbaar deel van het studentenleven, iets dat verloren dreigt te gaan in de onpersoonlijke anonimiteit van moderne flatgebouwen. In die nieuwe complexen, met hun lange gangen en standaard keukenblokken, verdwijnen juist die spontane ontmoetingen en de unieke sfeer die ontstaat als je écht samenwoont. 

Wob Knaap is student Data Science aan de TU/e. Hij schrijft deze column op persoonlijke titel