Het begon allemaal omdat ik iets moest lasersnijden. Voor deze uiteenzetting maakt het niet zozeer uit wat ik moest maken, maar je moet ervan uitgaan dat het van het hoogste belang en urgentie was.

Dit laseren is een alledaagse activiteit voor mij; het behoort tot de expertise van de Industrial Design-student. Toch had ik een probleem: ik had geen MDF, het materiaal dat ik nodig had. Een beginnersfout, moet ik toegeven. Dat is net zoiets als een elektrotechniekstudent zonder soldeerapparaat in zijn achterzak, of een werktuigbouwkundige zonder bandenplakset in zijn tas.

De enige plek op de campus waar je materiaal kunt kopen, is de werkplaats in Vertigo, waar bouwkundestudenten aan hun maquettes werken. Ze hebben daar stapels aan MDF, maar ze zullen je boos wegsturen als je dat nodig hebt om te laten laseren.

Zo loopt dat ongeveer: ik ga naar de balie en vraag om een klein stukje MDF. De medewerker vraagt wat ik ermee wil gaan doen. In eerste instantie lijkt dat op behulpzame interesse, maar het is eigenlijk een procedurele valstrik. Zodra ik vertel dat ik het ga laten laseren, verandert zijn blik. In het Brabants bromt hij: “We zijn hier geen bouwmarkt.” Van dat soort opmerkingen krijg ik sterk de neiging om zijn woorden te herhalen in de toon van een kleuter. Gelukkig kies ik voor de volwassenere reactie: “Nee, klopt, jullie zijn een maquettebouwmarkt.” Daar durf ik vervolgens toch niet meer aan toe te voegen dat hij niet zo moeilijk moet doen. Desondanks weigert hij me nog iets te verkopen en stuurt me naar de bouwmarkt. Daar zou ik voor een veel te hoge prijs een veel te groot stuk MDF moeten kopen. Dat stuk MDF moet ik dan ook nog door weer en wind naar de campus fietsen en op maat zagen voordat ik het kan laseren.

De reden begrijp ik eigenlijk nog steeds niet. We mogen geen materiaal bij de werkplaats kopen om elders te bewerken. Wat is het probleem met meer omzet? Wat is het interdepartementale conflict dat aan de oorsprong van deze misstand ligt? Zou het het gevolg zijn van de marktmacht van een kwaadaardige monopolist? Ondanks de uitgebreide onderzoeksjournalistiek die ik voor dit stuk heb uitgevoerd, ben ik niet achter de antwoorden op die vragen gekomen. Hopelijk pakt iemand dat nog op, het liefst een professional. Ik raad Huib Modderkolk aan.

Wat ik wel weet is dat er al te veel slachtoffers zijn gevallen: studenten die op de fiets terug van de bouwmarkt met een gevaarlijke plaat MDF ten val zijn gekomen, of projecten die hun deadline niet hebben gehaald. Het kan niet langer zo doorgaan.

Gelukkig heb ik een oplossing. Het is van uiterst belang dat dit tussen ons blijft, beste mede-student. Laat het een soort openbaar geheim zijn voor studenten onder elkaar. Die medewerkers van de werkplaats lezen dit niet. Als ze achter deze ‘work-around’ komen, bedenken ze er weer wat op. Dan zijn we gevangen in een kat-en-muisspel. Houd het stil.

Om mijn oplossing te testen, ging ik undercover naar de Vertigo-werkplaats. Ik zette een zonnebril op om onherkenbaar te zijn (een fopneus heb ik overwogen, maar dat leek mij toch averechts werken) en wachtte nonchalant voor de schuifdeuren tot iemand naar buiten liep.

Ik heb geen toegang tot de werkplaats, wat al een probleem op zichzelf is. Waarom mogen alleen bepaalde geprivilegieerde studenten hier werken? Iedereen heeft toch het vak Engineering Design? Dat terzijde, infiltreren is de eerste stap van de oplossing. Glimlach vriendelijk naar degene die naar buiten komt, doe alsof je er thuishoort en glip naar binnen.

Eenmaal binnen leg ik mijn tas en jas op een werkbank neer. Ze moeten geloven dat ik echt aan het werk ga; dat is onderdeel van de mirage. Vanaf daar loop ik naar de balie en kijk ik even moeilijk naar de materialenlijst alsof ik peins over iets onbelangrijks, zoals maquettes. Dan kuch ik en zet een zware stem op: “Eh… mag ik een stuk MDF van 30 bij 30 centimeter, 3 millimeter dik?” Een ingestudeerde zin. Ik voeg haastig toe dat ik er een gebouwtje van ga zagen, want dat doen ze hier, denk ik. We maken kort oogcontact, maar de zonnebril verhult mijn spanning. Ik krijg het stuk MDF en betaal 36 cent.

De laatste fase van de oplossing begint. Ik moet snel zijn, voordat ik door de mand val, maar niet zo snel dat ik mezelf toch nog verdacht maak. Doelgericht en zonder omkijken loop ik naar de schuifdeuren. Eenmaal buiten de jurisdictie van de werkplaats heb ik het MDF veiliggesteld. Nu kan ik het in alle rust laten lasersnijden. Met een beetje onbenullige misleiding als dit kunnen we ons wapenen tegen de kinderachtige universiteitsbureaucratie. Zo gaat het bij de werkplaats van Vertigo, maar ook daarbuiten. Missie geslaagd.