Hier zijn de tentamenweken.

De knipperende ledverlichting van innovationSpace doet alsof er achter de ramen van het Matrix-gebouw iets leuks te vinden is, maar de kille verlichting in de andere gebouwen representeert de collectieve, klinische depressie die er nu heerst, een stuk beter. Meta is de grootse megastal van Brabant geworden, waar met nog minder levenslust dan in zijn met beesten gevulde equivalent naar schermpjes wordt gestaard.

Hier zijn de tentamenweken.

Deze keer zijn het er zes. Allemaal in de eerste week natuurlijk. Drie herkansingen erbij, ook Physics voor de vijfde keer. Want blijkbaar zijn parabolische valwegen voor onze simpele hoofdjes te complex. Met op de achtergrond het verdovende geruis van uitprintende oefententamens wacht je op een mail van de hoogleraar - die nooit zal komen - terwijl een deadline als de strop van een galg boven je hoofd bungelt. Dus, tijd voor een rita.

Hier zijn de tentamenweken.

Ze struinen wat op de verlate verdiepingen, de verdwaalde studenten die op zoek zijn naar een plekje om veilig in huilen te kunnen uitbarsten. Je doet het voor jezelf, hé. Vergeet dat niet, hé. Het is leuk, toch? Hier doe je het voor. Je ouders verwachten cijfers, de maatschappij een papiertje. Een burn-out meer of minder, wat maakt het uit?

Hier zijn de tentamenweken.

Die stomme ID’ers, die gasten zonder tentamens, houden sneeuwbalgevechten en rollen sneeuwpoppen. Het lang vergeten plezier. Terwijl ze vorige week nog deden alsof zij het het zwaarst van ons allemaal hadden, toen hun leven nog afhing van een met ledjes knipperend prototype en ze hun uit elkaar vallende groepsprojectjes nog probeerde te redden met duct tape.

Hier zijn de tentamenweken.

Een nieuwe dag is weer aangebroken. Weer vroeg in de trein tussen de 9-tot-5’ers. Zeggen dat één biertje voor een tentamen goed is voor de zenuwen, maar dan wel een tripel. Vertraging. Net iets te laat, strompelend langs de eindeloze rijen tafels, merk je dat je het belangrijkste bent vergeten: je collegekaart. Op dat moment verlang je het meest om de leeftijd van de tentamen-souffleurs te bereiken, koers zettend naar dat goudomrande pensioen.

Hier zijn de tentamenweken.

Na tien minuten lopen de eersten al de zaal uit. Wat een moed! Nog 170 minuten zuchten en steunen. Krassend worden de A4tjes vol gepend. Waarna Joost - als een opgewekte sjaars - meedeelt dat het goed te doen was. Joost mag het weten.

Hier zijn de tentamenweken.

Dan vind je je fiets met een lekke band, want de wereld wil met je vechten en je bent aan het verliezen. Eindelijk op de fiets word je gesneden door een Benz die de garage van de BunkerToren in rijdt. Grommend naar de oude witte bestuurder fiets je door naar je kamer. Die je eigenlijk niet meer kan betalen, omdat alle uren van je bijbaan geschrapt zijn voor de schamele extra tijd die je nodig had voor Physics. Nog maar even. Daarna kunnen we naar Thailand, of willekeurige welke andere plek. Om nooit meer terug te komen, want hier is de studieschuld te omvangrijk, de stress te hoog, en de temperatuur te laag.

Hier zijn de tentamenweken.