Elke keer als ik aan dat gesprek terugdenk, word ik geconfronteerd met mijn naïviteit, want ik heb het niet volgehouden. Uiteindelijk was het te veel, te lang. Het afgelopen half jaar zat ik thuis. Ik heb een burn-out.

Niet getreurd echter, want na regen komt zonneschijn. Ik ga proberen een nieuw begin te maken met mijn master, daarom heb ik vorige week ook aan de Master Kick-Off meegedaan. Daar werd ik opnieuw geconfronteerd met die naïviteit. Deze keer zag ik die niet in mezelf, maar in mijn medestudenten. 

Tijdens zo’n drukke week word ik namelijk nog steeds wel geteisterd door de klachten die ik het afgelopen half jaar had, zoals stress, somberheid, angstgevoelens, vermoeidheid en een verwarrend slecht geheugen. Daarom ga ik dus wel eens eerder weg of sluit ik mezelf even af. Dat is dagelijkse kost geworden voor mij.

Wanneer ik dat uitleg aan anderen zie ik toch soms grote ogen, natuurlijk vol medeleven maar ook vol verbazing. Net als ik drie jaar geleden, lijken lang niet alle studenten te begrijpen wat een burn-out inhoudt. Dat is problematisch.

Want juist hier op de universiteit krioelt het van ambitieuze jonge studenten, en zij vormen nu juist een van de serieuze risicogroepen om overspannen te raken. Daar komt die naïviteit ook weer in terug. Elke keer als ik iemand zich hoor uiten over de tentamens of andere deadlines die eraan komen, denk ik aan mezelf drie jaar geleden, herinneringen schieten me te binnen van de huilbuien en paniekaanvallen die in die periode mijn leven karakteriseerden. Dan schreeuwt de stem in mijn hoofd: ‘Zorg voor jezelf!’

Als je nu dezelfde of een soortgelijke of een heel andere valkuil hebt en erover wilt praten, dan zijn er medestudenten die als vertrouwenspersoon graag willen luisteren en meedenken. Hoe je ze kunt bereiken, vind je op deze website.