Het loopt wat uit de hand: ik juich als de zon doorkomt en zwaai naar de jonge konijnen langs de Dommel. De madeliefjes springen het gras uit en ik hoop elke dag op een gezinnetje ganzen in de Atlasvijver. Echter, door dit weer heb ik ook een nieuwe vijand ontdekt: studiepunten. 

We worden gegijzeld door de colleges, meetings en zelfstudiesessies. Duizenden jonge mensen worden opgesloten, juist in de lente van hun leven. We zijn veroordeeld tot onze deadlines. In saaie universiteitsgebouwen zitten we schouder aan schouder onder systeemplafonds. Soms kijk ik even schichtig op naar de blauwe lucht en slaak ik een zucht. Er zit voor dit academisch jaar geen schrijntje concentratie meer in mijn lijf. Wat is het warm hier. In Atlas laten de bewaarders van het ‘slimme’ gevangenissysteem mij niet eens de ramen openen. 

Tijdens de lunch mogen we even naar buiten voor frisse lucht. Het krioelt opeens van de studenten, ik zie dat iedereen evenveel bloesem in hun kop heeft als ik. Alle opgesloten diertjes rennen naar een mooi plekje bij de waterput. Buiten kom je vergeten vrienden tegen en maak je soms zelfs nieuwe verbindingen. Pas op, straks gaat de lente echt kriebelen. 

Na de laatste, en vaak moeilijkste uren van de dag, wanneer de zon weer laag staat, worden we eindelijk vrijgelaten. Er valt een last van je schouders. Onderweg naar je fiets verleidt een fris briesje je elke dag weer om zelfregulatie opzij te zetten, om in het gras te gaan zitten met vrienden en een biertje. Zondronken beslis je dan ook maar gelijk een pizza te laten bezorgen. 

Mik op een beetje buitensporige joie de vivre. Je krijgt namelijk maar één keer de kans om het avondrood van je jeugd te beleven. Deze lente en de komende zomer zijn onze afleiding voor alles wat er speelt en alles wat moet. 

Blijf zitten tot de zon onder gaat, en vier de vrijheid, als een protest tegen al het slechte in de wereld. 

Tim de Jong is student Industrial Design aan de TU/e.