Grootstedelijke ambities
Eerste stagedag. Ik stap met mijn fiets de trein uit. Voor het eerst kan ik op mijn eigen fiets door de grote stad Amsterdam fietsen, dat maakte mij onverwachts euforisch. Na zeven jaar Eindhoven heb ik meteen een crush op deze ‘out-of-my-league’ hoofdstad. Deze eerste fietstocht over de grachten en het mooie metselwerk voelt als thuiskomen in een droom. Het begin van mijn Amsterdam saga.
Ik stap een bruine kroeg binnen, hang mijn rode leren jas over de kapstok, alsof ik hier thuishoor. Tussen mijn benen glipt een kat mee naar binnen. Ja, de kroegen hier hebben echt katten. Ze vindt een plekje op een bank.
Tussen het rumoer vind ik mijn date aan een tafeltje met een vaasje waar de schuimlaag al van is verdwenen. ‘Ik stond aan de verkeerd kade, sorry. Ik moet hier nog aan mijn richtingsgevoel werken.’ Ik hoop dat een date met een geboren en getogen Amsterdammer me iets gaat brengen.
Ik vertel hem over Eindhoven, over het grootse Phillips en ASML, maar ook over hoe de stad me is begonnen te vervelen. ‘Amsterdam is een Efteling voor volwassenen, vol attracties, echt altijd wat te doen.’
Ik leg uit dat in Eindhoven, een stad vol technici, weinig mensen rondlopen die er iets moois van willen maken, ik kies daarvoor de woorden ‘esthetische ambitie hebben’. Daarbij knik ik naar het tafeltje naast ons waar een groep zit die niks anders dan kunststudenten kunnen zijn.
Nu ik verder rondkijk zie ik dat er ook aanzienlijk meer vrouwen dan mannen zitten hier, daar kan ik ook wel aan wennen.
Mijn betoog raakt hem niet. Hij kwam net terug uit New York en is alleen in Nederland voor een nieuw visum. Hij draagt een wijde chino en een bril met een groot plastic montuur. Als digital nomad heeft hij in veel wereldsteden gewoond, want Amsterdam is ‘zijn randje kwijt is geraakt’. Hij zegt: ‘Mensen zijn hier veel te trendgevoelig en als iemand hier echt een eigen stijl heeft, wordt het afgeschoten’. Hij vindt zich uit de stad gegroeid en heeft ambities die daarboven liggen.
Er komen verhalen van nachtelijke avonturen in Mexico-Stad die tekenend zouden moeten zijn voor hoe klein Amsterdam is en hoe arrogant de Amsterdammers zijn. Daarbij knikt hij naar de kunststudenten naast ons.
Ik doe een poging om zijn reislustigheid af te doen als vluchtgedrag, ofwel een niet te stillen behoefte naar nieuwe dingen, maar dat kwam te dicht bij de waarheid voor hem.
Onze onenigheid maakt ons steeds luider. De kat kijkt hiervan op en gaapt, tevreden blijft ze liggen waar ze ligt.
Discussie