Het is een lastige en delicate evenwichtsoefening van een seculiere universiteit en de zelf-organisatie van studenten op basis van religie of ideologie. Het feit dat sommige seculiere studentenverenigingen ook niet altijd vrij zijn van een stukje exclusiviteit maakt de discussie overigens niet makkelijker. 

Ichthus zit ondertussen in een mooi pand aan de Dommelstraat, wat maar weer laat zien dat als je mensen uitdaagt, ze zelf heel wat voor elkaar kunnen krijgen. Frappant is wel dat sinds het vertrek van Ichthus er steeds meer religie op de campus te vinden is (Ichthus zelf was eigenlijk tamelijk onzichtbaar). Er zijn ondertussen bijvoorbeeld gebedsruimtes en allerlei activiteiten van zogenaamd “algemeen maatschappelijk belang” zoals recent een lezing waarom de hijab een plicht, eer en middel tot succes is.  

Er komen ook steeds meer aan religie grenzende ideologieën tot bloei op de TU/e. Tijdens de intro mogen politieke partijen hun ideologie uitdragen en zieltjes winnen en tijdens verkiezingstijd zijn er regelmatig politieke posters te vinden op deuren en ramen. Hippe wetenschapsideologie is in opkomst en wordt verspreid middels Open Science kerkdiensten en zelf-benoemde DIE predikers. Ook zijn aangeboren kenmerken helaas steeds meer een leidraad voor het oprichten van clubjes of het opzetten van beleid. De jaren 50 lijken wel terug.  

Zingeving is van alle tijden. Ondanks de in de basis misschien goede bedoelingen, hebben georganiseerde religie en geïnstitutionaliseerde politieke en feitenvrije ideologie niks te zoeken op een universiteit. Een universiteit is een plek waar je jezelf onafhankelijk en ontdaan van een ideologisch keurslijf moet kunnen ontwikkelen. Aan de behoefte voor een mystiek kader of activisme kan prima vanuit buiten de universiteit worden voldaan.  

Luc Brunsveld is professor Chemical Biology aan de TU/e. Hij schrijft deze column op persoonlijke titel.