Laatst zat ik een beetje te niksen in de woonkamer terwijl mijn oudste zoon en een vriend (die allebei geneeskunde studeren) met elkaar in discussie gingen over een hypothetische situatie. Het ging over hoe een zorgverlener die geen dienst had zou moeten reageren op een niet-levensbedreigende medische noodsituatie van een collega die onmiddellijke hulp nodig heeft. Na verloop van tijd werd duidelijk dat ze verschillende opvattingen hadden. De discussie werd steeds feller en ik kon het niet helpen mee te luisteren. Plots zag ik weer die 11-jarige jongen voor me die voor het eerst naar de ‘grote school’ ging en serieus wiskundehuiswerk meekreeg. Hij zat op de grond tussen de boeken en papieren en keek me aan met frustratie en wanhoop in zijn ogen en zei: ‘Mam, ik ben al 15 minuten bezig en ik ben nog steeds niet klaar!’ Ik schrok op en besefte hoeveel hij gegroeid is en hoe kalm en volwassen hij met dingen omgaat. Het drong eindelijk tot me door hoeveel invloed zijn universitaire opleiding op hem heeft gehad. Ik voelde me dankbaar voor de investering die de universiteit en de samenleving in hem doen en hoe dit hem vormt om bij te dragen aan zijn beroep en terug te geven aan de samenleving.

Iedereen streeft naar groei; zowel individuen als organisaties willen groeien om hun ambities waar te maken. Aan de TU/e, en vele andere organisaties in de regio, voelen we een sterke druk vanuit de industrie om ons in de nabije toekomst door te ontwikkelen en uit te breiden. Er zijn vandaag de dag zoveel drijfveren voor verandering dat je gerust kunt zeggen dat we in chaotische tijden leven. Maar we kunnen hoop putten uit de wijze woorden van Petyr Baelish (Game of Thrones): ‘Chaos is geen kuil. Chaos is een ladder’. Het draait allemaal om het opvangen van signalen uit de samenleving zodat we vandaag beslissingen kunnen nemen die de komende decennia een positieve impact zullen hebben. Als TU/e staan we op een kruispunt, of we dat nu willen of niet. Daarom moeten we nu snel actie ondernemen om voorop te blijven lopen.

De verhalen van FujiFilm en Kodak laten goed zien hoe de digitale revolutie heeft geleid tot vernieuwing. Aan het begin van de 20e eeuw waren beide bedrijven grote spelers op het gebied van traditionele filmrolfotografie, maar toen de eerste digitale camera’s op de markt verschenen, gingen ze heel anders om met deze verandering. Dankzij het proactief ontwikkelen van in-house expertise en het diversifiëren naar nieuwe sectoren zoals digitale beeldvorming en beeldbewerking, wist FujiFilm overeind te blijven. Kodak daarentegen bleef zich vasthouden aan zijn oorspronkelijke aanpak en probeerde nieuwe samenwerkingen aan te gaan; helaas lukte dit niet omdat ze niet over de in-house expertise beschikten die nodig was voor verandering. FujiFilm hield zich staande omdat ze wel de nodige expertise in huis hadden, waardoor ze zich konden aanpassen aan de snelle technologische veranderingen.

In deze alsmaar veranderende wereld blijft er voor ons als TU/e één constante: de behoefte aan goed opgeleide en leergierige jonge geesten om ons vooruit te helpen. Onze onderwijssystemen zijn van cruciaal belang voor de vorming van de arbeidskrachten van morgen. Persoonlijke interacties tussen studenten en docenten zorgen voor een vruchtbare voedingsbodem voor groei; een plek waar niet alleen kennis, maar ook de ongeschreven kneepjes van het vak worden doorgegeven. Mijn zoon heeft niet alleen de feiten en theorieën geleerd, maar ook de praktische kennis van ervaren professionals meegekregen.

Als TU/e moeten we onze groei vormgeven vanuit een ‘in-één-keer-goed’-benadering. Hierbij dient persoonlijke interactie tussen docenten en studenten een cruciaal onderdeel van onze benadering te blijven. Ik geloof dat elke onderwijsvorm waarin dit aspect stevig verankerd is, geschiedenis zal blijven schrijven. Als ik 100 jaar vooruitkijk, zie ik een samenleving voor me waarin we vol bewondering naar de TU/e kijken omdat deze net als FujiFilm het aanpassingsvermogen had om de storm van verandering te doorstaan.

Monique Bruining is Managing Director ICMS. Zij schrijft deze column op persoonlijke titel.