Een avondklok, maximaal met twee personen over straat, gesloten landsgrenzen. Het zijn stuk voor stuk surrealistische gebeurtenissen van de afgelopen twee jaar. Eenzelfde surreëel gevoel overviel me een paar weken terug toen Rusland besloot de achtertuin van Europa binnen te vallen.

Net als een konijn voor een paar koplampen keek ik de eerste dagen verstijfd naar mijn beeldscherm. Dagen gingen voorbij dat ik elke tien minuten de NOS-app refreshte, hopend een artikel te vinden dat mij vertelde dat het ‘fake news’ was. Om mij heen zag ik de machteloosheid omslaan in frustratie. Frustratie die men voorheen kon afreageren op Hugo en Mark tijdens hun zoveelste persconferentie. Ditmaal is de ‘vijand’ aanzienlijk tastbaarder dan een onzichtbaar virus. Maar waarom onderneemt dan niemand iets?

Inmiddels zijn we een dikke maand verder en schrijf ik deze column onderweg in de trein van Eindhoven naar Amsterdam. Op Utrecht Centraal stappen twee meiden van een jaar of 21 in, die zijn verwikkeld in een oppervlakkig gesprekje over haver-cappuccino waar ze zo erg naar craven. Het gesprek wordt onderbroken door de conductrice die omroept: “This is a message for all Ukraine people on board: Please get out here because Amsterdam is full! I repeat Amsterdam is full! Get out here in Utrecht. We still have places to stay”. Een van de meiden zegt: “Wow girl, heftig”, waarop de ander reageert: “Echt hé, maar schat welke pastry zullen we straks pakken, want van die treinlucht krijg ik echt honger”.

Eventjes leek het erop dat de invasie van Poetin de lijm was voor een versplinterde post-corona samenleving. Het laatste stukje van Utrecht naar Amsterdam keek ik naar de voorbij tuffende binnenvaartschepen met aardolie over het Amsterdam-Rijnkanaal. Tevergeefs probeerde ik om nog een boodschap te construeren om mezelf en anderen aan het denken te zetten. Het lukte niet. Misschien was de treinreis daarvoor niet lang genoeg of is de pauze tussen twee crisissen te kort.