Een collega koos voor een plek vooraan, om het bord goed te kunnen zien. Een ander wilde juist achterin, en dan het liefst aan de zijkant, om een goed overzicht te hebben van alles wat er gebeurt. 

Zelf sloot ik aan bij de presentatie over de master van Industrial Design. Achteraan. En velen met mij. Macht der gewoonte? Vroeger hoopte ik dat docenten mij dan over het hoofd zouden zien. Naïef, ja. Maar tijdens de Open Dag had deze plek ook een praktische reden: hierdoor kon ik ervoor zorgen dat laatkomers via de achterdeur van de collegezaal naar binnen zouden gaan om de presentatie zo min mogelijk te onderbreken.

Tegelijkertijd was het ook een prima plek om alle toehoorders te observeren. Studenten die heel verrast zwaaiden naar klasgenoten die ze tussen de toehoorders ontdekten. Een meisje op krukken, met vriendinnen die haar spullen droegen en plaats voor haar maakten op een plek aan het gangpad. Een op zijn telefoon scrollende student. Studenten die met hun ouders kwamen. 

Aan het eind van de avond ga ik met de trein naar huis. Op het perron loop ik de scrollende student van eerder die avond voorbij. Ik groet hem, al vermoed ik dat hij mij niet herkent (want ik zat achterin). Maar hij groet me terug, waarmee tegelijk twee van mijn aannames werden ontkracht: ja, ook op de achterste rij kunnen ze je zien, en nee: dingen doen op je telefoon wil niet zeggen dat je niet oplet.