Het EK Voetbal zorgt hoogstens voor wat spanning tussen de voetballiefhebbers en de voetbalonverschilligen. Want je kunt er niet omheen, ook niet op de TU/e.

Als reactie op de uitnodiging voor een afscheidsreceptie van een collega werd gevraagd of er wel rekening was gehouden met het EK speelschema (Nederland speelde die middag), en ook bij de jaarafsluiting met de voorlichters uit het studententeam zorgde een groot scherm ervoor dat we de wedstrijd buiten niet hoefden te missen. Ook afgelopen dinsdag ontbrak het grote scherm niet bij het zomerevent met de collega’s van CEC (Communicatie Expertise Centrum).  Eigenlijk was het thema de zomerse aardbei, maar de kleur van dat andere fruit, de sinaasappel, was niet te missen.

En hoe gaat dat dan op zo’n voetbalfeestje? Er zijn voetbalenthousiasten en voetbalonverschilligen. Beide clubjes hebben hun eigen tafel, maar leven vreedzaam naast elkaar. De voetballiefhebbers maken de meeste herrie, de mensen die er niet veel mee hebben, kijken af en toe op als er “Oeh!”, wordt geroepen of wordt gejuicht, maar kletsen verder rustig verder.

Ik reken mezelf tot de tweede groep. Had iets van oranje aan, maar wel in een gedekte tint. Wil bij een VAR momentje wel weten wat de scheidsrechter beslist, maar ben niet diepbedroefd als het toch buitenspel blijkt (we stonden toch al met 1-0 voor).  Maar als de wedstrijd bijna is afgelopen worden mijn ogen toch steeds vaker naar het scherm getrokken en als het fluitsignaal klinkt ben ik blij met de overwinning. Ik kijk naar mijn dansende en juichende collega’s. Eerlijk gezegd, bij sommigen staat dat oogverblindende oranje best goed. Ik heb ook nog zoiets achter in de kast liggen. Doe ik 6 juli aan, denk ik.

Annemarie van Malsen is communicatiemedewerker aan de faculteit Industrial Design van de TU/e. Ze schrijft deze column op persoonlijke titel.