Oud nieuws dan toch? Zou je denken, maar nog steeds ontvangen mijn collega’s en ik regelmatig Nederlandse teksten via de mail, met het verzoek deze even onder onze collega’s te verspreiden. Of we lezen een in het Nederlands geschreven tekst die (ook) gericht is aan niet-Nederlandstalige collega’s. Gelukkig zijn er online vertaalsites zoals DeepL translate, die Nederlandse teksten snel omzetten in het Engels. Scheelt veel tikwerk. Maar voor de oorspronkelijke afzender zou het toch een kleine moeite moeten zijn om deze tekst al direct in het Engels te sturen? Zeker als je weet dat er onder de ontvangers ook niet-Nederlanders zitten?

Het is niet dat ik niet van Nederlands houd. Integendeel: het is mijn moedertaal. De taal waarin ik me het beste kan uitdrukken, de taal die ik het beste begrijp, waarmee ik kan spelen met woorden en zinnen en waar  ik flauwe woordgrappen mee kan maken. Waarin ik aan het accent kan horen of iemand uit het zuiden, noorden of oosten van het land komt.  Ook waardeer ik het ontzettend dat mijn niet-Nederlandse collega’s op Nederlandse les gaan en mij ineens ‘Goedemorgen’, een ‘Fijne avond’, of een ‘Zalig Pasen’ wensen.

Ik ga in dit stukje niet in op de discussie of de kwaliteit van het onderwijs wel of niet afneemt wanneer deze wordt gegeven in een tweede taal. Ik wil er alleen nog eens op wijzen dat we op de TU/e een groot aantal niet-Nederlandstalige studenten en collega’s hebben. Die willen ook allemaal weten wat er gaande is op de universiteit en ze willen zelf kunnen beoordelen of een tekst of presentatie belangrijk is of niet. Die bovendien vaak ook willen meedoen aan de kletspraatjes tijdens de lunch of tussen de colleges. Dat kan heel eenvoudig door alle communicatie aan een groep met ook niet-Nederlandstaligen direct in het Engels te voeren, of, nog inclusiever, zowel een Nederlandse als een Engelse tekst aan te bieden.