Het was eerst een ongewoon geluid, op de maandagmorgen. Maar na een paar opeenvolgende maandagochtenden ben ik er aan gewend, en kijk ik er naar uit: de aria. Waar de meeste mensen op maandagochtend nog wat mat over het Limbopad lopen, namijmerend over het weekend of in gedachten al bij de nieuwe werkweek, loopt één van de collega’s van de catering al luidkeels zingend naar haar werk. Koptelefoon op haar oren, afgesloten van de rest van de wereld, genietend van de muziek.  

Zoveel vrolijkheid op de maandagochtend. Ik wou dat ik dat ook had.  

Er wordt de laatste tijd veel gemopperd over de catering op de TU/e, en dan vooral over de prijzen. Eerlijk gezegd maak ik me daar ook wel eens schuldig aan.  Maar ik heb een keuze: ik kan ook mijn eigen broodjes of soep meenemen.  Koffie en thee kosten niets als ik het uit de automaat haal. En ja, ik baal als ik gedachteloos tijdens de lunch toch voor een broodje eiersalade of nep-kipkerrie kies, en er valt na één hap een kledder op mijn schoot. Daar heb je met een simpel broodje ham, vastgeplakt met boter, nooit last van.  

Ga er maar aan staan als cateringmedewerker. Met karretjes koffie, thee en water overvolle liften in, de gangen door. En als je later terugkomt om de vuile vaat weer mee te nemen, zijn de schalen foetsie: meegenomen naar een andere ruimte na afloop van de vergadering. Of: afgegeven bij de studievereniging, dan zijn de restjes het snelst op. En dan heb ik het nog niet eens gehad over de complexe bestellingen waarbij je rekening moet houden met allerlei dieetwensen: vegan, vegetarisch, glutenvrij, lactosevrij of halal. Of een combinatie daarvan. 

Aan de mensen van de catering in Atlas, waar ik voornamelijk mijn broodjes, soepjes en koffies haal, is het niet te merken. Ze zijn vrolijk en vriendelijk en passen zich aan. Dat terwijl velen van hen door de jaren heen al verschillende malen van werkgever zijn veranderd, doordat bij een nieuwe aanbesteding een andere cateraar gekozen werd. Toch telkens weer spannend, de veranderende eisen op het gebied van duurzaamheid, de ban op wegwerpplastic, nep-kipkerrie in plaats van echt vlees, havermelk of sojamelk in plaats van koemelk. Maar wie de cateraar ook is, het gesjouw met schoon en vuil servies en bestek blijft. 

En toch: geen beter begin van de week dan op maandagochtend een cappuccino van de food court. Met een glimlach en, met een beetje geluk, een aria vooraf. 

Annemarie van Malsen is communicatiemedewerker aan de faculteit Industrial Design van de TU/e. Ze schrijft deze column op persoonlijke titel.