Weet je nog, die eend die haar eieren uitbroedde in de plantenbak van de binnentuin op de eerste verdieping van het Laplacegebouw? Geweldig om de geboorte van een eendenfamilie vanuit het raam te kunnen volgen. Maar wat een drama toen moeder het tijd vond om met de kleintjes naar het water te gaan en de pulletjes natuurlijk met geen mogelijkheid uit de ommuurde tuin weg konden. Uiteindelijk heeft een collega de eendjes in een doos gekregen en ze, op de voet gevolgd door een bezorgde moedereend, naar de Dommel gebracht.

Nu geen eenden meer buiten in de plantenbak van Laplace. In plaats daarvan een meterslang 3D-kunstwerk middenin het prachtig opgepoetste Neuron. En ik mocht helpen weven. Om me aan te melden als vrijwilliger moest ik een motivatie schrijven en mijn cv inleveren. Gemotiveerd was ik wel, dat was het probleem niet. Geweldig toch om te kijken hoe zo’n kunstwerk tot stand komt. En om te kunnen zeggen: daar heb ik aan meegewerkt!  Maar zet ik nou in mijn cv dat ik op de PABO - die opleiding heb ik overigens niet afgemaakt - voor het laatst iets heb geweven? Of dat ik als kind een eigen weefgetouwtje had?

Gelukkig heb ik die informatie maar weggelaten, want dit was toch echt andere koek. Het begon al met het klauteren op de steiger voor een korte uitleg en werkbespreking. Een beetje bibberig, want ook de laatste keer apenkooien was al best lang geleden. Al snel werd duidelijk dat veel weven niet van ons werd verwacht, maar dat we vooral werden ingezet bij de voorbereiding. Er moesten stroken papier door de shredder worden gehaald, die daarna in bundels werden gebruikt om mee te weven.

Dat shredderen ging me eigenlijk best goed af. Niet voor niets al jaren ervaring met kantoorwerk. Nadat we met alle bundels papier weer boven op de steiger stonden, mochten we toch werkelijk een paar linten weven. Zag er top uit, al zeg ik het zelf. Ga maar even kijken in Neuron.