Recentelijk ben ik dus gaan spelen met de vraag of techniek wel het juiste veld is om mijn toekomst in te zoeken. Tot voor kort was ik ervan overtuigd dat dat wel het geval was. Die overtuiging heb ik lang in stand gehouden, maar nu schrijft mijn gedachtegang iets anders voor. Het vergde ook zeker wat moeite om niet alleen tot dat inzicht te komen, maar het ook aan mezelf toe te geven. Het is nu eenmaal lastig om af te wijken van een idee dat je erg lang als vanzelfsprekend hebt beschouwd. 

Ik kan me voorstellen dat bij de lezer de vraag leeft hoe ik mijn tijd verder ga indelen. In grote lijnen zal ik mij richten op het mezelf beter oriënteren op in welk veld ik liever studeer. Niet dat ik voorheen nalatig ben geweest bij het uitzoeken van een studie, maar zoals u wellicht al gokt: ik heb niet ver buiten het technische oord gekeken. Ik heb mezelf voorgenomen dat nu wel te doen.

Het eerste dat mij te binnen schiet als ik nadenk over mijn besluit, is dat ik zo weinig tijd met u heb kunnen doorbrengen. Dat geldt voor zowel mijn directe medestudenten als de mensen van Cursor als de universiteit. De alsmaar doorgaande plaag is zeker verantwoordelijk voor de afwezigheid van een hechtere band tussen ons, maar dat betekent niet dat ik daarnaar geen verlangen had. Het is moeilijk om een belofte te doen, maar ik meen het als ik zeg dat ik hoop dat onze paden ergens in de toekomst opnieuw kruisen.

Een vriend stelde mij enkele dagen terug de (sarcastische) vraag of ik mij geen mislukkeling voelde. Ik kan het niet laten om te zeggen dat ik enige schaamte voel; ik stap immers weg van een onafgemaakt project. Ik heb dan ook meer dan begrip voor iemand die dezelfde strijd voert en ik heb vernomen dat mensen dat zeer zeker doen. Ik kan mezelf wel troosten met de gedachte dat ik me meer op mijn gemak voel dan voor mijn immense besluit. Nu hoef ik enkel te beslissen wat ik dan wel ga doen.