Door de jaren heen heb ik mezelf altijd voorgehouden dat ik een technische richting zou opgaan. Dit vond ik leuk. Recentelijk heb ik het idee dat ik er wellicht naast zat, maar ik kan niet met zekerheid zeggen of die twijfels mijn echte gevoelens ook weergeven. De situatie waarin we nu met z’n allen zitten, is volstrekt abnormaal. En daardoor ontbreekt het me aan een goed referentiekader om te kunnen bepalen in hoeverre ik geniet van mijn opleiding.

Wellicht had ik, ongeacht de huidige situatie, nu hetzelfde idee gehad - namelijk dat een technische opleiding niks voor mij is. Daar staat tegenover dat corona en haar golf aan gevolgen volledig ten grondslag liggen aan mijn gezindheid. Onder normale omstandigheden was ik nu volop aan het genieten geweest. De thuisblijfbonanza maakt dat mijn studie en alle vakken zich niet goed kunnen ontpoppen in al hun glorie. De online verschijning is ongetwijfeld inferieur aan de fysieke manifestatie. Daarnaast wakkert het mijn al bestaande twijfel aan.

Terwijl ik dit allemaal opschrijf, merk ik dat het me moeite kost woorden te vinden. Ik ben tegen een soort writer's block aangelopen en daarbij speelt ook mijn thuissituatie een rol. Ik probeer doorgaans te schrijven over zaken die op de een of andere manier te linken zijn aan de universiteit en wellicht is het volgende dat niet. Recent hebben mijn ouders besloten andere wegen in te slaan en niet op de meest reine manier. Niet iedereen zit in zo'n vergelijkbare situatie, maar ik kan me goed voorstellen dat een soortgelijk probleem in dit huidige klimaat daardoor meer impact heeft. Voor mij werkt het als stimulans voor mijn twijfels.

Stel ik maak een radicale keuze en sla een andere weg in, dan wil ik dat doen op basis van het idee dat de inhoud me niet ligt; ik moet me niet laten sturen door een warrige situatie. Ik kan met zekerheid zeggen dat er licht aan het einde van de tunnel is, alhoewel ik niet weet of dit de juiste tunnel is. Dat geldt natuurlijk voor eenieder, maar uiteindelijk belanden we wel op de juiste weg.