door

Uit de put

04/10/2018

Ik kaartte het onderwerp al eerder aan; het imposter syndrome. Sinds die column zijn we inmiddels een paar jaar verder, en zit dit stemmetje nog steeds in m’n hoofd. En om eerlijk te zijn, is deze de afgelopen jaren bij mij alleen maar luider geworden. Nu, zo’n anderhalve maand geleden, had ik er genoeg van. Dit moest stoppen. Het kostte me heel wat moeite om over die mentale barrière te stappen, maar het is me gelukt: ik heb me aangemeld bij de TUD-studentenpsycholoog. En, ik ben blijkbaar niet de enige.

Na mijn aanmelding kreeg ik een automatisch bericht dat de wachttijd voor de psycholoog tien weken bedroeg. Best lang wanneer je voor je eigen gevoel eindelijk diep genoeg in die put bent gezakt om aan jezelf toe te geven dat je er alleen écht niet gaat uitkomen. Uiteindelijk ‘viel het mee’ qua wachttijd en kan ik deze week, na zes weken wachten, op intakegesprek komen.

De eerste stap richting het nu écht korte metten maken met dat stemmetje in m’n hoofd is gezet. Niet meer doemdenken, niet meer alles zwart-of wit zien. Ik kan wél wat, echt waar.

Wanneer we in het algemeen praten over psychische klachten en burn-outs krijg ik een nogal dubbel gevoel. Aan de ene kant lijkt het alom sociaal geaccepteerd te zijn, en misschien soms wel verheven tot standaard. Immers, stress en extreme drukte worden vaak positief geassocieerd met kenmerken als carrièregerichtheid en sociaal en succesvol zijn.

Wachttijd

Aan de andere kant wordt het gelukkig niet geaccepteerd als ‘normaal’. Hierbij doel ik op de hoeveelheid aandacht die er onder andere aan universiteiten wordt besteed aan dit soort zaken. Zowel in Eindhoven als in Delft worden regelmatig lezingen en workshops gegeven ter preventie van burn-outs en depressies. En gezien mijn wachttijd bij de studentpsycholoog in Delft lijkt me dat ook geen overbodige luxe. Ik gok dat dit in Eindhoven niet veel anders zal zijn.

Het is een goede zaak dat universiteiten hulp aanbieden aan hun studenten en personeel die kampen met psychische problemen. Vraag blijft toch hoe dit probleem verder op te lossen is. Investeren in bijvoorbeeld meer psychologen zodat hulp sneller geboden kan worden, of juist op andere gebieden investeren om de kern van het probleem aan te pakken?

Ik weet het niet. Het enige dat ik op dit moment wél weet: als jij je ook al langere tijd zo voelt, weet dan dat er mensen zijn die je kunnen helpen. Zij kunnen je de handvatten geven om uit die put te komen. Toch zul je het wel zelf moeten doen, op je eigen tempo, en pas wanneer jij daar zelf klaar voor bent.

Naschrift redactie Cursor: Ook aan de TU/e wordt op verschillende manieren hulp geboden. Op deze website vind je daarvan een overzicht.  

Deel dit artikel