Nu ik mij in Delft ook soms aan de andere kant van de collegebanken bevind, voel ik soms toch wel de druk om me qua geestelijke welgesteldheid en bijbehorende levensfase (whatever that may mean) te distantiëren van ‘de student’. Om toch enige vorm van autoriteit te kunnen uitoefenen strooi ik kreten in het rond als: “Laten we het even centraal houden, oke?” en “Wat een interessant inzicht, wil jij [wijst random student aan de andere kant van de collegezaal aan] daar op reageren?”. Maar toch, hoezeer ik ook mijn best doe om gezien te worden als een serieus en capabele werkgroepdocente, lijken mijn pogingen hiertoe ook weer binnen een minuut teniet gedaan kunnen worden. Door mijn eigen toedoen, dat wel.

Knorrenhokken

Bijvoorbeeld: toen ik vorige week tijdens werkcollege aan ‘mijn’ eerstejaars studenten aan het vertellen was dat ik die avond naar de CoBo (lees: constitutieborrel) van sv Intermate ging, kreeg ik uitsluitend schaapachtige blikken toegeworpen uit de collegebanken. Ik probeerde eerst nog heel ‘cool’ een connectie met hen te maken door ze te vragen of zij ook actief zijn bij een studenten-/studievereniging. Niet dus. Daarop besloot ik ook maar (heel verstandig) verhalen over het bouwen van ‘knorrenhokken’ tijdens after-intro weekenden achterwege te laten.

Misschien is het puur de kwestie dat dit eerstejaarsstudenten zijn, dat deze jonge blaadjes nog niet zijn ingelijfd door het Delftse of Leidse verenigingsleven. Misschien moet ik mijn eigen (corporale) ervaringen met Delft herzien, en is het verenigingsleven in Eindhoven gewoon veel ‘beter’ dan in Delft. Of wellicht ben ik gewoon ‘too cool for (this) school’? Na mijn PhD in Delft maar eens de pensioenplannen van andere universiteiten doornemen...