Het begon allemaal zo mooi, maart 2017. Ik had een fijne afstudeerbegeleider gevonden en samen waren we tot een mooi onderwerp voor mijn thesis gekomen. Vol goede moed reisde ik af naar een eiland in Indonesië om daar data te verzamelen. Bij terugkomst voelde ik nul stress, ik had nog zóóóveel tijd om alle data te verwerken.

Tot ik in oktober een interessante vacature tegenkwam bij onze vrienden in Delft. Na gesolliciteerd te hebben, kreeg ik drie weken een later een mailtje dat ik de baan had. Geweldig! Super! Maar... OOOH NU MOET IK WEL EVEN HEEL SNEL GAAN AFSTUDEREN!

De Senseo is m'n soulmate

De afgelopen drie weken heb ik dan ook meer tijd doorgebracht achter m’n pc dan ooit tevoren. IPO is m’n beste vriend, de Senseo m’n soulmate, en het uitzicht vanuit ons kantoor is opeens zo slecht niet meer (lees: een muur waar ik nu geen tijd meer voor heb om naar te kijken). Ik vervloek mezelf regelmatig dat ik niet gewoon ietsje harder heb gewerkt de afgelopen maanden. Maar, ik verbaas mezelf ook iedere dag wanneer ik zie hoeveel tekst ik eigenlijk op een dag kan produceren.

Zo probeer ik mezelf voor te houden dat deze studentenkwaal misschien tegelijkertijd ook een kwaliteit is. Wanneer mijn burgertijd in Delft in januari écht begint, zou dit eigenlijk impliceren dat ik voorgoed afscheid moet nemen van deze kwaal. Iets wat me toch lichtelijk tegenstaat.

Gelukkig kan ik nog altijd het excuus gebruiken dat een PhD-student ook eigenlijk maar gewoon een student is, en dat ik dus nog ‘tijd genoeg’ heb om dit project af te ronden.