Ik hou wel van stilte. Tijdens het hardlopen luister ik bijvoorbeeld bijna nooit naar muziek. Ik hoor liever alleen mijn eigen ademhaling welke mij in een bepaalde mate van concentratie brengt, wat ik erg fijn vind. Toch kan ik deze staat van concentratie vaak maar moeilijk behouden door alle geluiden om me heen. (Goederen) treinen die voorbij denderen, scooters, brommers, mensen op de fiets die hun muziek graag met de rest van de wereld delen (hoeft niet per se voor mij), hysterische honden en hun hysterische baasjes (katten zijn beter, met of zonder hysterische baasjes).

In de trein is stilte ook ver te zoeken. In de spits zit er altijd wel minimaal één pretentieuze lul in een slecht zittend pak al bellend zijn wereldproblemen met de rest van de coupé te delen. Buiten de spits zorgen jengelende, tegen-de-stoel-voor-zich-trappende kinderen er vaak voor dat ik lichtelijk geïrriteerd raak, of gepensioneerde Limburgers die gezellig een dagje op stap gaan en graag alle aspecten daarvan uitvoerig met elkaar bespreken. Mensen, jullie problemen en tripjes zijn echt allemaal super interessant, maar ik hoef het niet te weten.

Schoolreisje

Wat me ook vaak opvalt in de trein; hoezo zit iedereen hier continu te eten en te drinken? Is reizen met de trein voor de meeste mensen meer een soort schoolreisje, in plaats van een dagelijks terugkerende suffer in silence? En vooral, hoezo zit al dat eten dat al die mensen iedere treinreis wegstouwen in 35 lagen plastic verpakt? Helemaal vervelend als iemand z’n zakje worteltjes héééél langzaam openmaakt om anderen ‘niet te storen’. Nou, dan heb ik nog liever dat ze die zak in één keer openrukken, en dat daarbij vijf wortels tegen m’n hoofd schieten dan dat tergende, langzame, bijna tot waanzin drijvende, ‘attente’ gekraak en gepiep van dat rotzakje.

Oke, rustig Britte. Het is dus duidelijk dat niet iedereen voor z’n rust in de trein zit, én waarschijnlijk ook niet iedereen tot rust komt door zich in stilte te hullen. Nu, na mijn ergernissen van me af geschreven te hebben, voel ik me weer een stuk rustiger. Misschien Cursor, zijn jullie wel mijn stilte. Hetgeen waarnaar ik steeds op zoek was, had ik eigenlijk al lang. Ik was alleen even verblind door het lawaai.