Psssst... E=MC2
Stel je eens voor: je hebt zitten studeren in MF (als er plaats was). Het is intussen half elf 's avonds, je voelt je ontzettend zielig en zit met je hoofd al bij die troostende reep chocolade die thuis op je ligt te wachten. Met je hoofd in de chocolade-wolken fiets je over de campus richting stad. Dan opeens: gefluister. 'E=MC2…' Aaargh! Wie is daar!? (I have a Dopper and I'm not afraid to use it!) Alsof Einstein himself in de bosjes op je ligt te loeren.
Oh ja, die hebben we óók nog: de kennis-influisterende (en doodenge) kunstwerken die bij iedere ingang van de TU/e-campus te aanschouwen zijn. Hoe heeft een idee voor een fluisterbos tijdens GLOW 2011 toch zó uit de hand kunnen lopen dat we er nog steeds van kunnen 'genieten'?
Twee verschillende ideeën die uiteindelijk zijn samengekomen in dit verschrikkelijke kunstwerk. Begrijp me niet verkeerd: de ideeën an sich zijn leuk, creatief en dus helemaal goed. Een fluisterbos voor GLOW, een lustrumcadeau voor de TU/e - niets mis mee.
Toch, het moet érgens zijn misgegaan. Op een of andere manier, op een bepaald moment, moet iemand gedacht hebben: “Eej, zulle we da ’s samen gooien?”. En zo geschiedde het, het formules-fluisterende lijfspreuk-naarvorenbrengende kunstwerk van de TU/e - wat een topidee!
Eén ding is zeker. Mocht ik ooit behoefte hebben aan een stoot adrenaline, spring ik wel uit een vliegtuig, liggend in de kofferbak van een auto, aan een bungeekoord, met een tikkende tijdbom naast me, geboeid en geblinddoekt, en met twintig blikjes Red Bull in m’n bakkes. Alles zal ik doen, maar ik fiets echt nóóit meer langs dat verschrikkelijke ding.
Discussie