Wie herkent het niet, wanneer je tante op een familieverjaardag aan je vraagt: "Wat kun je nu eigenlijk gaan doen na je studie?". Heb jij dan meteen een antwoord klaar, of moet je hier toch even over nadenken?

In mijn geval heb ik meestal (minimaal) een dag nodig om een goed antwoord te formuleren - en dan nog overheerst de twijfel. Wellicht is dit mijn lot door 'de vloek van het IPO-gebouw' (lees: TeMa zal altijd kut blijven en USE zal nooit als nuttig worden beschouwd), maar ik weet gewoonweg niet wat ik nu wél kan.

Wat ik wel weet, is dat het mij enorm beïnvloedt wanneer ik naar een tentamen ga, of een andere gelegenheid waar ik mezelf 'moet bewijzen'. Het stemmetje in mijn hoofd blijf ik horen en wanneer ik een goed resultaat op OASE terugzie, schrijf ik het meteen toe aan geluk.

We maken deel uit van een cultuur waarin presteren de boventoon voert en, voor ons gevoel, 'gemiddeld' het equivalent van onvoldoende is geworden. Hoe vaak we dan ook hoge cijfers mogen halen - dat ene zesje op onze lijst is hét bewijs dat ons succes alleen maar voortkomt uit een beetje (of een hele hoop) mazzel.

Volgend kwartiel begint mijn afstudeertraject. Zal ik dit keer dan écht worden ontmaskerd, of zal blijken dat ik eigenlijk toch best competent ben?