Voor de mensen die het nog niet weten, voor de TU-versie van Expeditie Robinson (lees: afstuderen), zit ik al een tijdje op een eiland in het noorden van Indonesië. En hoewel het hier best mooi is, is er ook vrij weinig te doen, zeker als je hier alleen zit. Dit in combinatie met de afwezigheid van steden, verharde wegen, en (soms) elektriciteit/internet zorgen ervoor dat ik me soms wat sociaal geïsoleerd voel. Ja, zelfs dat mooie uitzicht is na zes weken niet meer zo bijzonder. Wat doe je dan? De confrontatie aangaan en sociaal afkicken, of ten ondergaan voor de Eilandraad (lees: afstudeerbegeleiders)?

Oké, rustig! Voordat mensen nu meteen een reddingsoperatie op poten gaan zetten, zó erg is het hier nu ook weer niet. Hoewel ik de eerste weken dus het idee had terecht te zijn gekomen in een social rehab experiment heb ik mijn lot als Tom Hanks (helaas zonder Wilson) maar geaccepteerd. Het was afzien, het was drama en de ontwenningsverschijnselen waren bijna niet te overkomen, maar deze Eilandraad heb ik tot nu toe overleefd.

In mijn versie van dit survivalprogramma draait ‘lekker leven’ dus vooral om het gevecht met jezelf aangaan, overleven voor de Eilandraad, maar vooral ook om heel veel leren. Zoals KvK al eerder over het onbewoonde eiland zong: “Je wordt vanzelf groot”. Laten we hopen dat ze daar gelijk in hebben.