Wellicht zijn we zo ontzettend druk omdat we onszelf continu willen onderscheiden van ‘de rest’, want dat wordt toch eigenlijk van ons verwacht? Dat we boven de rest uitstijgen, beter presteren dan anderen en meedraaien in de absolute top? Vanaf de basisschool wordt die druk al bij kinderen op de schouders gelegd. Ouders zijn bereid ver te gaan om ervoor te zorgen dat hun kind als eerste dat blokje door het vierkante vakje ramt. Dan nog een onschuldig streven, maar jaren later, wanneer de Cito-toets voor de deur staat, kan dit andere vormen aannemen, want havo is toch wel het minimum.

Een paar weken terug sprak ik met een collega over diens zoon die in groep 7 zit, wat betekent dat die volgend jaar de Cito-toets moet afleggen. Al pratend over schooladviezen, middelbare scholen en ontsporende jongeren kwamen we uiteindelijk op een heikel punt terecht. Wat nu als zoonlief een vmbo-advies zou krijgen? ‘Ja, dat zou toch even slikken worden’, gaf mijn collega eerlijk toe, wat ik best moedig vond.

Hypothetische kinderen

Zelfs ik, nog altijd kinderloos, heb het met mijn moeder weleens over mijn hypothetische kinderen gehad. Als die ooit zoiets als Vrijetijdswetenschappen zouden gaan studeren, zou ik ze persoonlijk naar de TU schoppen. Gelukkig corrigeerde mijn moeder me direct, wat maar weer bewijst dat het goed is dat ik nog niet aan kinderen begonnen ben. Maar het zette me ook aan het denken. Waarom willen we altijd ‘de beste’ zijn en is dat soms de reden dat we het altijd zo druk hebben?

Moeten we iedere dag op zoek naar bevestiging van onze leuke levens door deze aan de hele wereld te laten zien? Hoeveel toffe dingen we doen, wat een leuke vriend of vriendin we hebben, hoe fantastisch we kunnen koken, of hoe ontzettend schattig-kattig ons katje is? Moeten we ons ook altijd overal schaamteloos mee bemoeien, altijd een mening klaar hebben? Of mogen we af en toe ook iets negeren, of gewoon eerlijk toegeven iets niet te weten? Ikzelf ben er wel grotendeels klaar mee: ik wil niet meer ‘druk, druk, druk’ zijn. Ik wil dingen doen die ik écht leuk vind, niet omdat ik ze leuk zou moeten vinden.

Je leven leven, niet showen

Dus niet meer op diverse kanalen je leuke leventje showen, maar het gewoon leven. Gewoon eerlijk zijn en toegeven dat ik geen keukenprinses ben, geen leuke vriend heb, dat mijn kat is doodgegaan, en dat ik heel vaak dingen niet weet. En dan hopen dat mensen daar oprecht oké mee zijn. Niet omdat ik ooit een vmbo-advies heb gekregen (gevalletje niet-meer-te-redden), of nu aan het promoveren ben (slimme-mensen-club), maar gewoon omdat dat ze niets uitmaakt. Zou dat je geen zeeën van tijd geven? Tijd om je leuke leven nog leuker te maken.