Groot worden moeten we allemaal, en dus ook onze universiteit. De toenemende studentenaantallen hebben nogal wat veranderingen teweeggebracht de afgelopen jaren. Na verschillende nieuwe gebouwen, diverse verbouwingen en herstructureringen op de campus zouden we ons inmiddels goed moeten voelen in ons nieuwe lichaam, niet? Toch heb ik het idee dat onze universiteit nog steeds niet écht weet welke kant ze op wil gaan.

Tradities

Tradities: oei, moeilijk gevalletje. Alleen maar ‘omdat het altijd zo gegaan is’ wil niet zeggen dat tradities voortgezet moeten worden. Nee, de TU besloot daarom afgelopen jaar te stoppen met de viering van onder andere haar Dies en de OAJ. In plaats daarvan laat ze wel Kraantje Pappie in toga alle bachelor-alumni toezingen. Oké, dat is ook cool, I guess.

Helaas blijft het niet alleen bij die verandering, of toch juist wel? Juist die TU/e-gadget die zich wél in een identiteitscrisis bevindt, blijft onveranderd: de slash. Ook die weet niet echt wat het nu eigenlijk voor moet stellen. “Ben ik nou een soort-van-boekensteun, of toch meer een soort-van-handige-opberg-unit-voor-een-diploma?”, we blijven erover discussiëren. Gelukkig weten we nu wel dat de rode kleur verwijst naar Eindhoven en de provincie, ongeveer .

Opgroeien

Het lijkt er dus op dat de TU/e wat moeite heeft met opgroeien en nu gewoon even niet weet wat ze wil. De boodschap voor dit jaar is in ieder geval duidelijk, zoals Hanneke Koppers het in de Cursor mooi verwoordde: “We voelen ons zelfverzekerd genoeg om gezien te worden als een wereldspeler”. Wat gaat het dan worden TU? Meespelen met de big boys of toch ‘kleinschalig’ onderwijs blijven profileren. Wellicht is het opgroeien meer een zaak van acceptatie dan daadwerkelijk groeien?

“Zij zijn groot, en ikke ben klein en dat is niet eerlijk!” Nou Calimero, ook jij wordt uiteindelijk wel een grote jongen. Maar, vergeet niet dat ook kleine kuikentjes soms gewoon met de grote jongens kunnen meespelen, zonder zelf groot te zijn.