Tot een aantal jaar geleden kon ik altijd pas vrijdagmiddag die kant op, want eerst moest er college gegeven worden, maar sinds Momentum georganiseerd wordt, heb ik dat probleem niet meer. Sterker nog, ik word door de TU/e vriendelijk verzocht het pand op vrijdag vooral te verlaten. Als ik echt wil komen moet ik daarvoor zelfs een speciale toegangspas regelen. Mij niet gezien, ik ga lekker motorrijden. 

In de week voor Momentum beginnen de voorbereidingen al. Dagenlang wordt er met man en macht gebouwd aan een waar stadion. Tribunes, lampen en weet ik wat meer. Vuistdikke stroomkabels worden over de hele campus getrokken om de boel van voldoende stroom te voorzien. Gebouwen, fietspaden en loopbruggen worden afgesloten en al het onderwijs, waar dan ook op de campus, wordt afgezegd voor dat ene evenement. Want stel je voor dat de campusbezoekers in aanraking komen met onderwijs.  

Als ik dat proces elk jaar aanzie, snap ik die politici wel die willen bezuinigen op hoger onderwijs. Blijkbaar klotst het geld hier tegen de plinten op. Ik vraag me bij dit soort evenementen altijd af: “hoeveel promovendi hadden we kunnen inhuren voor de kosten dit evenement?” 

Maar goed, Momentum gaat aan mij voorbij, want ik zit op de motor. En terwijl ik van de voorbijflitsende omgeving geniet realiseer ik mij dat ik toch de hele dag bezig ben met momentum. Precies voldoende momentum om de volgende bocht aan te snijden, de optimale hellingshoek eruit te halen om met gespannen ketting die bocht weer uit te komen en momentum op te bouwen voor de volgende bocht.

Boudewijn van Dongen is professor Process Analytics aan de TU/e. Hij schrijft deze column op persoonlijke titel.