Afgelopen week kreeg ik een brief (op papier) van Springer. Ik diende de factuur per direct te voldoen, anders zouden ze mij nooit meer boeken leveren. Na enig zoekwerk, vergezeld van vele e-mails en telefoontjes, bleek de factuur al zes weken vast te zitten bij financiën. Vol goede moed belde onze secretaresse om te vragen wat het probleem was, want bellen werkt vaak beter dan mailen. De telefoon werd opgenomen met de woorden: “mijn antwoord is: nee!”.

Stomverbaasd, maar gelukkig snel van geest, stelde ze een vraag waar geen “nee” op mogelijk was en brak het gesprek open. En na enig doorvragen bleek dat de TU/e geen facturen kan betalen met BTW erop. Ik moest de factuur zelf betalen en deze declareren. Dat kan wel. Waarom ze mij dit niet even hebben laten weten toen de eerste factuur kwam is mij een raadsel.

Misverstanden

Helaas staat bovenstaand scenario niet op zichzelf. De enorme drukte door steeds grotere studentenaantallen en alle verbouwingen en verhuizingen heeft helaas één bijzonder slachtoffer. En dat is communicatie. Als mensen onder druk komen te staan gaan ze proberen steeds efficiënter te communiceren en dat leidt onherroepelijk tot misverstanden. Er is soms simpelweg de tijd niet om even uitgebreid naast iemand te gaan zitten en samen op zoek te gaan naar een oplossing. Stromen van e-mails zijn vaak het gevolg, soms met een toon die negatief overkomt zelfs als deze niet zo bedoeld was.

Ik ben er zeker van dat ik soms ook dezelfde fout maak. Daarvoor bij voorbaat excuses. Laten we met zijn allen proberen om in ieder geval te blijven meedenken en energie stoppen in onze onderlinge communicatie. Stop met mailen en bel elkaar even. Negen van de tien keer ben je dan minder tijd kwijt, maar dan moet je niet de telefoon opnemen met “mijn antwoord is: nee”.