Jan is een ambitieuze man. Stel dat je afgelopen jaar met Jan afspraken hebt gemaakt. Hij zou het afgelopen jaar Marie leren om zelfstandig muizen te injecteren en dan bevorderd worden tot senior. Tijdens het jaargesprek kom je er achter dat Marie helaas niet heeft geleerd om muizen te injecteren. Zij blijkt twee linkerhanden te hebben en ondanks het feit dat Jan lesmateriaal heeft ontwikkeld, online trainingen heeft opgezet en uren met Marie in het lab heeft doorgebracht is het niet gelukt. Hoe beoordeel je zo iemand?

Dit scenario is een klassiek voorbeeld voor beoordelingen in een traditionele organisatie. Een organisatie waar de leidinggevende kan besluiten of iemand aan de eisen voldoet, welke beoordeling daar bij hoort en of een eventuele promotie daarbij aan de orde is. De TU/e is niet zo’n organisatie.

Voor jong, ambitieuze WP'ers met een tenure track-aanstelling is het plan duidelijk. Zij willen afspraken maken over wat ze moeten doen om omhoog te komen op de academische ladder. Van universitair docent naar universitair hoofddocent, naar hoogleraar, liefst zo snel mogelijk. Helaas heeft de leidinggevende daar weinig invloed op. De beslissing voor bevordering ligt altijd bij externe commissies. De m-BAC, de p-BAC, het CvP, de IFC en noem alle afkortingen maar op. Allemaal hebben ze iets te zeggen over bevorderingen en zij hanteren allemaal hun eigen criteria, die volledig los staan van de gemaakte afspraken. De stem van de leidinggevende is daarin marginaal.

In het voorbeeld hierboven zou Jan, zelfs als Marie inmiddels perfect muizen kon injecteren, zijn promotie mislopen, omdat de organisatie nu eenmaal besloten heeft om over te stappen van muizen naar apen en Marie kan geen apen injecteren.

Hoe ga ik dit in vredesnaam uitleggen aan de mensen met wie ik jaargesprekken moet doen? Ben ik dus uiteindelijk toch weer het lijdend voorwerp.