Ons College van Bestuur lijkt namelijk in een sprookjeswereld te leven. Want terwijl alle Nederlandse universiteiten personeelstekorten hebben, terwijl er geen woning te vinden is in Eindhoven en ver daarbuiten en terwijl er, op het moment van schrijven, nog bijna duizend aanmeldingen van eerstejaars niet volledig verwerkt zijn, kondigt ons bestuur opnieuw aan te willen groeien. Meer studenten, een extra campus, noem het maar op. Maar, we moeten groot worden en klein voelen.

De groei van de afgelopen jaren heeft op dit moment zeer negatieve consequenties voor de kwaliteit die de TU/e levert. Op de hele campus is de werkdruk te hoog, wat vorig jaar onder meer bleek uit een enquête onder de medewerkers. Dit zorgt voor uitstroom van mensen die met gemak bij andere universiteiten terecht kunnen, waardoor de werkdruk nog verder oploopt. Uit zelfbescherming worden de mensen die achterblijven harder. De discussies worden feller en het antwoord is steeds vaker: “nee”.

Bij de medewerker, geconfronteerd met onhandelbare aantallen studenten, zorgt dit voor een universiteit die op steeds grotere afstand komt te staan. Voor de student, die steeds minder contact met de overwerkte docenten krijgt, voelt het als een logge bureaucratische machine. Het enorme verloop in de ondersteuning en de alom gehate kantoortuinen zorgen ervoor dat je niemand meer persoonlijk kent of kunt vinden en dat werkt ‘quiet quitting’ in de hand.

Nee, de TU/e voelt al lang niet meer als een kleine universiteit.

PS: Ik schrijf deze column in een hotel in Münster, Duitsland, waar ik op een conferentie ben. Münster is een voorbeeld van een stad die klein voelt, maar groot is.