Aan het einde van de masterfase kom je als student echter steeds vaker in aanraking met artikelen. Teksten waarin vaak op complexe manier een stuk theorie uitgelegd wordt, met een inleiding, een conclusie en - afhankelijk van het vakgebied - experimentele evaluaties en beschrijvingen van implementaties.

Als je na je master verder gaat als promovendus word je vanaf dag één in de rol van auteur geduwd. Zonder enige vorm van training begin je met het schrijven van wetenschappelijke artikelen, samen met je begeleiders, om na enige tijd de alom geprezen opleiding 'Writing abstracts and articles' van de TU/e te volgen.

Aan het eind van je promotie ben je niet alleen in staat om zelf artikelen te schrijven, maar om deze zelfs te bundelen in boekvorm: het proefschrift. Een collega van mij nam ooit in zijn stellingen op dat het proefschrift het enige boek is waar het gezamenlijke lezerspubliek minder tijd aan spendeert dan de auteur.

Na afloop van je promotie hoop je nooit meer een boek te hoeven schrijven. Je zet je carrière als wetenschapper voort en blijft artikelen schrijven. Eerst alleen, later met weer nieuwe promovendi die je begeleidt.

Tot je, op een mooie zomerdag in Barcelona, de onvermijdelijke vraag van een collega krijgt: “Zullen we niet eens een boek schrijven over ons onderzoek?”. Misschien komt het door het weer, misschien door de zeelucht of door de zacht glooiende heuvels op de achtergrond, maar je beantwoordt de vraag met: “Ja, goed idee”.

Het is nu eind maart 2018. Voor Pasen moet ons boek naar de uitgever. Verschillende mensen hebben kladversies gelezen en van commentaar voorzien, maar het is gelukt. Het boek is bijna af. Dit najaar is het verkrijgbaar. En eindelijk, eindelijk heb je de mogelijkheid om je eigen boek verplicht te maken in het onderwijs. Want ja, de auteurs hebben er zoveel tijd in gestoken, nu moet het gelezen worden ook.