In twee maanden tijd ontving de faculteit sollicitaties van precies 979 sollicitanten. Ik kan u verklappen: alle processen die de TU/e bedacht heeft rondom sollicitatieprocedures kunnen op zo’n moment het raam uit. We hebben het hele traject van voor tot achter opnieuw ontworpen met hulp van het faculteitsbestuur, het HR-team en de vele betrokken collega’s op de faculteit.

Want hoe maak je in vredesnaam een goede selectie kandidaten uit zoveel sollicitanten? Hoe organiseer je honderd gedistribueerde sollicitatiegesprekken in korte tijd (met presentaties, mini-colleges, etc,)? Hoe wijzen we uiteindelijk ruim 950 mensen af? Hoe vind je de tijd om met het team te vergaderen? En hoe houd je het overzicht over alle processen?

Vanuit procesmanagement weten we dat bij deze schaalgrootte een verregaande standaardisatie noodzakelijk is. En laat nu juist standaardisatie iets zijn waar de meeste wetenschappers moeite mee hebben. Toch lukt het vooralsnog om de strakke planningen te hanteren en de sollicitanten de juiste ervaring te geven.

Helaas is het maar de vraag of het genoeg is. We zien meerdere kandidaten die met aanbiedingen van andere universiteiten onder de arm solliciteren. Ze willen hier best komen werken, maar het aanbod moet wel competitief zijn.

Nu is de TU/e natuurlijk een topuniversiteit, maar - ambities ten spijt - Eindhoven is geen wereldstad. De campus is prachtig, maar de gebouwen puilen aan alle kanten uit. We hebben heel veel studenten per medewerker (aan onze faculteit nog ruim meer dan de twintig per medewerker waar de rector het vorige week in zijn afscheidsinterview over had), en onze processen zijn vaak traag als dikke stroop door een trechter.

Toch is er iets dat deze campagne echt aantrekkelijk maakt. Geheel tegen de traditie in gaat het in alle 25 gevallen om een vaste aanstelling. Geen tenure track, nee gewoon een vaste aanstelling met een proeftijd van een jaar, en, voor de universitair docenten, de belofte om door te kunnen groeien tot hoofddocent. En daarmee concurreren wij met het buitenland, waar het academisch leven vaak een eindeloze stapeling van tijdelijke posities inhoudt, soms letterlijk tot de baas het veld ruimt.