Hoewel dat vooral sensatiejournalistiek is, hebben de bladen gelijk. Wil je met een vrouwenquotum gaan werken, dan is het gevolg al snel dat faculteiten alleen nog maar vrouwen aan kunnen nemen. Het gevolg lijkt me voorspelbaar: mannen solliciteren niet meer op de TU/e - want ze maken toch geen kans. Zou ik een vrouw zijn dan zou ik overigens ook maar van sollicitatie afzien, want weten dat je aangenomen wordt om je dubbele X-chromosoom en niet om je kennis lijkt me heel frustrerend. 

Dinsdag bij TEDxBrainport begon de dag met twee talks van vrouwen die zich onderdrukt voelden in techniekbedrijven. Volgens het eerste verhaal weigerden mannen onbewust consequent om vrouwen managersfuncties te geven, omdat 72% van de mensen onbewust de voorkeur geeft aan een man als leidinggevende. Het argument was niet overtuigend.

Het tweede verhaal kwam van twee studentes Werktuigbouwkunde. Zij vonden het belachelijk dat mannen deden alsof alle vrouwen slecht in techniek waren. Daarnaast, vervolgden ze, hebben mannen vrouwen nodig in een bedrijf om wat over communicatie bij te leren, omdat alle mannen slecht zijn in communiceren en een normaal gesprek voeren. Ik denk niet dat ik de enige man in het publiek was die zich op dat moment enigszins geschoffeerd voelde. 

Wat zijn we nu precies aan het doen als TU en als maatschappij zijnde? Het lijkt erop dat we door allerlei kunstgrepen uit te halen ervoor gaan zorgen dat het aantal vrouwen met een technische baan toeneemt. Maar is dat echt wat we willen? Is het niet veel beter om kinderen, zowel jongens als meisjes, tijdens hun opvoeding en schooltijd te laten zien dat werken in de techniek ontzettend leuk is, en dan gewoon op kwaliteit in plaats van geslacht te selecteren?