Het is een besef dat langzaam binnensijpelt: die keer dat je moet uitleggen dat je van vóór iets cruciaals als de tijdsloten bent. Die keer dat je aan een student moet beschrijven dat je écht nog een minor van een volledig semester in te vullen had. Het moment dat een eerstejaars niet meer weet dat Luna ooit Potentiaal heette, laat staan dat het merendeel van de alumni die toren als E-hoog kent.

Het is makkelijk om jezelf in sentimentele waarden te verliezen. Te roepen dat er van onze TU niets over blijft, dat de ingenieurs die we afleveren steeds minder kunnen en dat de opleidingen verloederen. Soms zit er een kern van waarheid in de zorgen die geuit worden, en vrijwel altijd is het oprechte bezorgdheid van de grote groep mensen die de universiteit een warm hart toe dragen. Maar vaak is de verzuring van de ouderejaarsstudent ook uiting van een tragische realisering: nu leenstelsels en andere maatregelen de langstudeerder met uitsterven bedreigen, ben je met je vijf jaar TU/e wel echt aan de oude kant.

Aan de andere kant verandert er in Eindhoven ook bijzonder weinig. Wie een Cursor uit een vorig decennium openslaat, ziet dezelfde thema's terugkomen waar we anno nu mee worstelen. Wie praat met de alumni die hun naam tijdens Dream & Dare in het glas kwamen graveren, hoort sterke verhalen zoals we die zelf op een later lustrum ook gaan vertellen, en wie over de campus loopt ziet dat, hoewel het uiterlijk van de gebouwen en het soort studenten dat er rondloopt soms wat verandert, de TU toch heel erg zichzelf weet te blijven.