De conducteur is klaar met zijn verhaal over het aankomende station, pauzeert even en vervolgt dan: "deze trein zal worden gesplitst. Let u op de nummers boven de binnenschuifdeuren…" Paniek breekt uit. Zweet ook. Hoofden schieten omhoog. 4040 naar Groningen? Zei hij nou 4047? Nee, wacht, dit is toch voor Leeuwarden? Of niet? Ik krijg een por in mijn zij van de dame naast me. "Welk treinnummer is dit?" Eenmaal te Meppel ("dit is de laatste overstapmogelijkheid voor de richting Leeuwarden") vlucht een aantal mensen nog haastig de coupé uit.

Wat mij betreft het meest tekenend aan het drama met de stelnummers: op beeldschermen in de trein staat met grote letters "IC naar Groningen" aangegeven. Maar waarom kijken we dáár dan niet naar met z'n allen? Ik vroeg de conducteur eens waarom hij dát niet gewoon omriep. Makkelijker en sneller. Het antwoord was even bedroevend als het probleem an sich: Hij vond dat maar niks. Wat dan niet? Gewoon. Het hele beeldscherm. Leuk hoor, maar de informatie zou zo maar eens fout kunnen zijn.

Waarom staan we maar met één been in de toekomst en is sommige techniek nog steeds zo eng, terwijl we zaken als ons spaargeld en de veiligheid van onze vluchten gerust toevertrouwen aan een computer? Waar Web Science en Psychology & Technology zich als major volledig richten op het antwoord op die vraag, krijgen andere studenten nu ook maatschappijvakken in hun pakket. Een zinvolle toevoeging. Ik hoop dat het Bachelor College ons verder zal helpen met de techniek: niet alleen in de maatschappij, maar ook mét de maatschappij. De toekomst tegemoet.