Zo eindigde ik vriendloos in het Gaslab op een donderdagavond. De even daarvoor nog aanwezige studiegenoot had zich in de richting van Geldrop verplaatst, hij besloot zich op het laatste moment van Nederlandstalige muziek te distantiëren. Ik eindigde in mijn eentje tegen een zuil, aan mijn telefoon gekluisterd. Ik wilde eerst mijzelf aan een glas kluisteren, maar dat bleek alleen mogelijk als ik mijzelf tot de aanschaf van minimaal zeven consumpties verplichtte.

Het is bizar wat er door je hoofd begint te schieten als je je in een situatie bevindt waarvan je twijfelt of je er überhaupt in wilt verkeren. Op een gegeven moment vroeg ik mij af of ik niet gemakkelijk vrienden kon worden met een van de aanwezige personen, maar ja, de dj met het Playboy-shirt maakte mij het praten onmogelijk. Een tof uitziende jongen met een snorrenshirt passeerde me, en ik realiseerde me dat ik op dat moment niet eens mijn snorrensokken aan had. Weg kans. Ook het omzetten van mijn muntgeld in bier was een briljant plan, maar ik realiseerde me toen dat een potentiële vriendschap gebaseerd op het uitdelen van bier misschien nog wel kanslozer is dan een potentiële vriendschap op basis van getekende snorren.

Toen verscheen iemand met een bloemenjas aan. Even overwoog ik mijn notebooksteun te laten signeren door de dj -hij had dezelfde- tot ik mij realiseerde dat ik dat brok aluminium doorgaans thuislaat. Een artiest verscheen en nam de overpeinzingen weg. Wat ik vergeten was, was dat het Gaslab formaat woonkamer heeft, en dat weinig concertplekken die gezelligheid bieden. Plots was het kleine zaaltje voller dan eerst. Plots had ik, zonder woorden, een gesprek met degenen om me heen. Het was leuk.