Afgelopen week werd dit verschil weer duidelijk. De Universiteit van Leiden deed een beroep op gepensioneerde medewerkers van de rechtenfaculteit, om vrijwillig bij te springen bij het nakijken van tentamens en scripties. Hoewel je dit jaar nog de schuld aan corona kunt geven, steggelen universiteiten al jaren met een stijgend aantal studenten per staflid.

Dit had ook ondervangen kunnen worden door meer te begroten voor het hoger onderwijs. Maar zeg nou eerlijk: dat zou wel een heel makkelijke oplossing zijn geweest. Veel logischer is het om universitair personeel meer onderwijs te laten geven voor de ‘goede zaak’, voor de exposure, of omdat het goed op je CV staat. Om personeel overuren te laten maken, omdat ze gepassioneerd zijn over hun vak, in plaats van dat het ‘gewoon werk’ is.

De bakker bakt echter niet alleen zijn broodjes omdat ‘ie het leuk vindt. Er mag wat mij betreft wel wat verdiend worden. Al heeft Nederland niet de oliebankrekening van Noorwegen, het is idioterie dat we gratis overwerk voor lief nemen. Alsof het een houdbare, deugdelijke norm is. Bovendien, als het geld er zou zijn, zou er zeker geen personeelstekort ontstaan: de meeste PhD-studenten sturen we met hun diploma het bedrijfsleven in, wegens een gebrek aan academische posities.

Nederland, het kabinet, Van Engelshoven: We kunnen toch wel iets meer investeren, in plaats van alsmaar de werkdruk bij het UD-personeel op te voeren? We kunnen toch wel vraag (studenten) en aanbod (docenten) ook op universiteiten toepassen, met zo’n liberaal kabinet? We kunnen toch wel enigszins de menselijke maat terugbrengen door hard werk te belonen?

Dit opschrijven in een universiteitskrant is preken voor eigen parochie, maar het is broodnodig. We worden namelijk veel te goed in onze eigen problemen oplossen. Loyale, gepensioneerde academici zeggen uit plichtsbesef geen nee tegen zo’n oproep van Universiteit van Leiden - natuurlijk niet. Maar hierdoor denken ze in Den Haag dat ze het vuurtje onder de pan met kikkers nog wel even kunnen opstoken, want die universiteiten komen er zelf wel uit.

Ondanks mijn Franse voornaam ben ik niet zo’n staker. Dat hoeft ook niet: ik denk dat het wetenschappelijk onderwijs al zou omvallen als Nederlandse academici slechts 40 uur per week werken. Om dit te voorkomen, vraag ik niet om een riante beloning in Noorse kronen, maar om een investering die onze riante werkdruk terugbrengt naar een normale - plus dat bedankje.