Vooruit, Starbucks wilde zelf niet meer. Die hadden het wel gezien in Vertigo. Dat gebouw huisvest immers een flink aantal vervloekte studenten, wier zielen tot in den eeuwigheid moeten ronddwalen tot hun maquette af is. Als je goed luistert hoor je niet alleen glasplaten naar beneden donderen, maar ook Hugo van de Loonse Duinen mompelen: “Dit huis, dit vervloekte huis…” Dat zinnetje gaat dus niet over Villa Volta, maar over zijn mislukte maquette.

Goed, dat is wellicht wat gekkigheid, maar daar gaat dit schrijven ook over. Gelet op de lange rijen was Subway namelijk wel één van de drukst bezochte eetgelegenheden op de campus. Het kan getuigen van een duurzame en gezonde visie als je je populairste eettentje sluit, zoals VITAM zelf claimt, maar het kan ook duiden op gekkigheid. Ik kom zelf uit een vrij links nest, maar ook bij ons thuis zouden wij de broze wetten van vraag en aanbod niet zo in de wind slaan.

Over gekkigheid gesproken, wat er voor in de plaats komt tart zo mogelijk nog meer wetten: tosti’s met Vikingbrood. Hoewel VITAM claimt dat dit “tosti’s in een nieuw jasje” zijn, heb ik even aan mijn Noorse collega gevraagd wat Vikingbrood is, en hij vroeg me waarom we een minderwaardig product uit de 8^e eeuw gaan eten.

Grilzz

Vikingbrood, wellicht vaart dit product goed na een dagje plunderen, maar haar reilen en zeilen kan me gestolen worden als het serverende restaurant ‘Grilzz’ gaat heten. Grilzz: niet met de ‘z’ van zee, maar met de ‘zz’ van ‘dysleczzie’ en ‘in de 21^e eeuw verkrachten vikingen geen vrouwen, maar het spellingZZalfabet’. Wat mij betreft mogen eettentjes die willens en wetens hun naam fout schrijven ook eeuwig ronddolen in Vertigo. Als Villa Volta over een gebeurtenis in de 21^e eeuw zou gaan, had Hugo van de Loonse Duinen opgesloten gezeten omdat ie een koffietentje genaamd ‘Starbuxx’ had geopend, of een ijssalon genaamd ‘Eyes Creem’.

En toch, ik ben bang dat ik mijn principes overboord gooi zodra ik een keer hongerig in het Auditorium rondloop. Mocht het zover komen, dat ik met betraande ogen mijn pasje in de pinautomaat van de Grilzz steek, hoop ik een onzichtbaar schouderklopje te voelen. Een klopje van het neoliberalisme, dat ik ondanks alle tegenslag braaf blijf consumeren.