Acht jaar en twee diploma’s later sta ik weer op het podium. Ditmaal ben ik vrijwilliger tijdens de show van illusionisten Rob en Emiel, waar Rob - een jonge versie van Gaston - mij in trance probeert te brengen. Ditmaal sta ik open voor Robs suggesties en vraagt hij me om mezelf in mijn eigen woonkamer in te beelden, en dat ik door een ouderwetse Bosatlas blader. Door zijn zachte spraak raak ik langzaam in trance, zie ik mezelf door die atlas bladeren en zie ik de kaart van Portugal voor me. Ik kijk ernaar, tot ik plots een stem heel duidelijk ‘LISSABON, PORTUGAL’ hoor fluisteren. Ben ik de enige die dit hoort? Is die stem er wel echt? Het publiek geeft geen kik, slechts ik hoor dit.

Dan haalt Rob me uit mijn trance. Hij vraagt naar mijn ervaringen, waarna ik enigszins weifelend vertel dat ik Lissabon voor me zag. Het publiek veert op, kijkt met grote ogen langs me heen en begint te applaudisseren. Achter me staat een bord: ‘Lissabon’.

Na de show komt in de foyer menigeen naar me toe. Wat is de truc? Wat is het geheim? Ik heb geen idee. Acht jaar geleden had ik Rob en Emiel het hemd van het lijf gevraagd. Nu was deze ingenieur slechts blij een keer verwonderd te zijn: er is misschien niets tussen hemel en aarde, maar ik hoef niet alles te weten.