Ik merkte dat er nogal wat haken en ogen aan zaten. Behalve dat je zowel in nuchtere, als in beschonken toestand je bakkes hierover moet houden, met name tegen De Vriend, moest ik daarnaast opletten waar ik mijn digitale broodkruimels uitstrooide op sociale media. Het probleem lag met name in het grote aantal vrienden die De Vriend en ik gemeen hebben, waarvan ik wist dat sommigen al na drie seconden lichte marteling of massage al hun geheimen zouden prijsgeven. Ik kwam op een punt dat ik iedereen afwoog: Mag deze persoon weten dat ik iets geniepigs van plan ben?

Wat alles een stuk makkelijker maakte, was dat de Nederlandse delegatie alleen uit ondergetekende bestond. Er waren niet meerdere getuigen die zich op hun zwijgrecht moesten beroepen. Toch bleek de enige andere persoon in het complot, De Vriendin, een liability: Al snel lekte uit dat er überhaupt een feestje zou komen, waardoor mijn missie slechts behelsde dat ik mijn eigen aanwezigheid geheim diende te houden. Dat moest wel lukken, toch?

Ik hield daarom een social media-stilte, met name op Facebook. Eindelijk plaatste ik een week lang geen vage verhalen, obscure meningen of lelijke foto’s en was de wereld van mij verlost – en ik van de wereld. Het was erg lekker om een keertje niet alles op het internet te pleuren, vooral als er genoeg om je heen te zien is tijdens een paar dagen vakantie in Zwitserland.

De geheimhouding was een groot succes, maar één ding was wel sneu: had ik nou echt een verrassingsfeestje nodig om erachter te komen dat ik tot rust kom zonder Facebook?